৭১ ধেনুকাসুৰ বধ। শ্ৰীকৃষ্ণক ৰজা আৰু বলৰামক মন্ত্ৰী পাতি লৈ গৰখীয়াবৃন্দে সিবিলাকৰ ওচৰত নানা তৰহৰ গোচৰ আগবঢ়াই তাৰ সুবিচাৰৰ প্ৰাৰ্থনা কৰাৰ ভাও দিবলৈ ধৰিলে। সেই সময়ত, গৰখীয়া-আদালত আৰ্হিৰে কোনো গৰখীয়াই ৰজাৰ মুকুটৰ ওপৰত তালপাতৰ ৰাজছত্ৰ ধৰিলেহি, কোনোৱে কোটোৱালৰ বাৰ লৈ দুপাশে দণ্ডধাৰী হৈ থিয় দিলে; কোনোৱে বা দুৱৰীৰ ভাও, কোনোৱে বা প্ৰহৰীৰ ভাও কোনোৱে বা চাওডাঙ্গৰ ভাও ধৰিলে। তাৰ পাচত, ভি ভি অপৰাধীক বান্ধি আনি ৰজাৰ আগত থিয় কৰোৱা হল, আৰু গৰখীয়া-ৰজাই গম্ভীৰ মূৰ্তি ধৰি দোষীক সমুচিত দণ্ড বিহি প্ৰকৃতি-ৰাজৰ ভাও দিবলৈ ধৰিলে। ইত্যাদি নানা তৰহৰ ৰং-ধেমালিৰে সৈতে শ্ৰীকৃষ্ণৰ অভিষেক-দৰবাৰৰ কাৰ্য্য সমাপন কৰা হল। তুৰ্থ হেদ। ধেনুকাসুৰ বধ। যেতিয়া বেলি ভাটী দিলে, ৰদৰ তাপ পাতলি আছিল, তেতিয়া কৃষ্ণৰাজৰ সঙ্কেতমতে সবাহ উপলক্ষীয় গীত, নাচ, বাজনা আৰু বিবিধ ৰং-ধেমালি সামৰি ৰামকৃষ্ণ সমন্বিতে সকলোটি স্নান কৰিবৰ উদ্দেশে যমুনাত নামিল গৈ। আনৰ পাচত, আকৌ কদমৰ তলত সবাহৰ থলত • ব্ৰহ্মবৈবৰ্ত পুৰাণত বেনুকাবকে এল বুলিছে; ভাগৱত আৰু নৰোৰ পুৰাণে কিন্তু সেইটো সমৰ্থন নকৰে, আমিও নকৰে॥ কিনে, যেকাৰ পাৰ (গা) আকৃতি, কিন্তু মানৱ কৃতিৰ। এক বনমানুহৰৰলেখত ধৰিৰ পৰি।
