(১১) অদৃষ্টই তোমাক টেঙা দিছে? নেমুটেঙা! তাৰে মিঠা চৰ্বত কৰি পেলোৱাঁ।
(১২) অদৃষ্ট তোমাৰ শতৰু? তাক জয় কৰিবলৈ বিচাৰাঁ? তেন্তে অদৃষ্টক মানি লোৱাঁ।
(জ) নিন্দা-প্ৰশংসা
(১) কোনোৱে তোমাৰ অন্যায় সমালোচনা কৰে? তেন্তে তাক ছদ্ম প্ৰশংসা বুলি সন্তোষৰ হাঁহি মাৰিবা। তোমাৰ গুণ বা মূল্যই লোকৰ ঈৰ্ষা উদ্ৰেক কৰিব পাৰিছে, ই তাৰ নিৰ্ভুল প্ৰমাণ। মৰা কুকুৰক গুৰিয়াব লাগিছে কিয়?
(২) এটা ধোবাই মহাত্মা কবীৰৰ সদায় নিন্দা গাই ফুৰে। ধোবাটো মৰিলত কবীৰে তাৰ স্মৃতি-তৰ্পণ কৰিলে এফাকি কবিতাৰে⸺
“তই যে অকল কাপোৰৰ মলিকে গুচাইছিলি এনে নহয়; নোধোৱাকৈ
মোৰ মনো চাফা কৰি ৰাখিছিলি, কিয়নো তোৰ ভয়ত মই পাপৰ ছাঁতো ভৰি নিদিছিলোঁ।
(৩) তুমি তোমাৰ মুখখন নেদেখাঁ, সেইদৰে দোষো নেদেখাঁ; অলপ অতিৰঞ্জিত কৰিলেও নিন্দকেহে পাছৰ বিষয়ত তোমাৰ দাপোণৰ কাম কৰে, গতিকে সি শলাগৰহে পাত্ৰ।
(8) প্ৰশংসাত তুমি ভাৱনাত সজোৱা মানুহটো যেন হোৱা; গতিকে সি তোমাৰ স্বৰূপ নহয়।
(৫) প্ৰশংসাই বিকৃত কৰে বুলিয়েই জ্ঞানীজনে তাক বিহৰ তুল্য বুলি বৰ্জন কৰে।
(৬) “যি ভাৱে দেখিবা তুমি সংসাৰ ভাৱনা,
সেইভাবে গৰসিব তোমাৰ জীৱন।”
দুঃখবাদীয়ে বিপদত অকল আপদ দেখে;
সুখবাদীয়ে তাতে সম্পদৰ ৰেঙনি দেখা পায়।
(৭) “আমাৰ এ ধূপ না জ্বালালে, গন্ধ কিছুই নাহি
ঢালে; আমাৰ এ দীপ না পোৰালে,
দেয় না কিছুই আলো।”
