হেৰাই গৈছিল—
‘ৱাও লুকিং বিউটিফুল। একদম বেলেগ লাগিছে আপোনাক।
তাৰ পাছৰে পৰাই সি মোৰ লগতেই৷ দুয়োজনে ঘূৰিছোঁ, চাইছোঁ, অৰণ্যৰ মোহত বন্দী হৈছোঁ। হৰিণীজনীৰ প্ৰেমত পৰিছোঁ। গঁড়জনীৰ নিৰ্বাকতাত চকুলো টুকিছোঁ। অৰ্কিড উদ্যানখনত প্ৰকৃতিৰ স’তে মিতিৰালি পাতিছোঁ। সন্ধ্যা ঘূৰি আহিছোঁ ল’জলৈ। ৰূমত সোমাইছোঁ অকলে। ৰাতিটো মোক লাগে। ৰাতিটো মোক নিজৰ কাৰণে লাগে। আধানশূন্য হৈ যোৱা মনটো ফঁহিয়াই চাবলৈকে ৰাতিটো মোক অকলে লাগে।
মাজনিশা তেতিয়া। একমান বাজিছিল নেকি? টোপনিৰ পৰা সাৰ পাই গ’লো। দিনৰ অত্যধিক ভাগৰৰ পৰিণতিত ৰূমত সোমাই ফ্ৰেচ হৈয়েই বিছনাত পৰিছিলোঁ। ইকবালে ফোন কৰি ডিনাৰলৈ মাতিছিল। ভাগৰুৱা দেহা, উঠি যোৱা নহ’ল। মনটিৰ স’তেও কথা পতা নহ’ল। সেইকাৰণেই মাজনিশাও মনটিৰ ঠেনঠেননি। বিছনাৰ পৰা উঠি আহিলোঁ। দুৱাৰখন খুলি বেলকনিলৈ ওলাই আহিলোঁ। চিনাকি সুবাস এটা নাকত লাগিলহি। উচপ খাই উঠিলোঁ। আন্ধাৰ-পোহৰৰ মাজত এটা ছায়ামূৰ্তি। ছফুটীয়া। ৰেলিঙত ভেজা দি আকাশলৈ চাই থকা এটা ছায়ামূৰ্তি। মোৰ দৰেই কোনোবা অস্থিৰ মনৰ হ’ব চাগে।
খোজটো মন্থৰ হৈ পৰিল। কি কৰোঁ কি নকৰোঁ বুলি ৰৈ থাকোতেই ছায়ামূৰ্তিয়ে মুখ ঘূৰাই চালে। সপোন নে দিঠক নে মনৰ ভ্ৰম? একো বুজি নাপালোঁ। মোৰ পৰা দুখোজ আঁতৰত সেয়া...সেয়া তুমিয়েই আছিলানে নৈঋত?
—তোমাৰ ছায়া
⚀⚀
(৩৩)
নৈঋত তোমালৈ বুলি....
চৰাই এজনীৰ কিচিৰ-মিচিৰতাত সাৰ পাই উঠিলোঁ। উঠিবলৈ মন যোৱা নাছিল। ধুনীয়া সপোন এটাৰে সুৰীয়া ৰাতিটো পুৱাইছিল। অলসভাৱে পৰি ৰ’লোঁ বহুত পৰ। সপোনটোলৈ মনত পেলালোঁ। তোমাক দেখিছিলো নেকি ৰাতি সপোনত? কিবা এটা তেনেকুৱাই লাগিল। তোমাক যেন একেবাৰে ওচৰৰ পৰা পাইছিলোঁ। বিছনাখনৰ পৰা উঠি আহিলোঁ। নাইটিটো সলনি কৰিবলৈ লওঁতেই চিনাকি সুবাস এটা নাকত লাগিলহি। কেলভিন ক্লেইনৰ পাৰফিউমৰ সুবাস। চক খাই উঠিলোঁ। মনৰ ভ্ৰম নে বাস্তৱ এয়া? কিয় অতি চিনাকি গোন্ধটোত মই তিতি আছে? কি হৈছে মোৰ? কি হৈছিল মোৰ? যোৱা ৰাতিটোলৈ মনত পেলালোঁ। কি হৈছিল ৰাতি মোৰ? দিনটো কাজিৰঙা বিহাৰত ভ্ৰমি ভাগৰুৱা দেহাটি সন্ধ্যাৰে পৰা বিছনাত পেলাই থোৱাৰ কথা মনলৈ আহিল। তাৰ পাছত...মাজৰাতি এটা সপোন যেন লগা অনুভৱৰে বেলকনিলৈ উঠি যোৱাও মনত পৰিল। নৈঋত, তুমি তুমি গোন্ধোৱা ধুনীয়া অনুভৱ এটাও মনলৈ আহিছে।
ঠিকেই নৈঋত, তোমাক লগ পাইছিলোঁ ৰাতি। মনটোৰ অস্থিৰতাত বিছনাৰ পৰা উঠি মুকলি আকাশখন চাওঁ বুলি লওঁতেই তোমাক দেখিছিলোঁ। মোলৈ আচৰিত হৈ চাই ৰোৱা ছায়ামূৰ্তিটো তোমাৰেই আছিল নৈঋত। ছায়া বুলি মাতিছিলা নেকি বাৰু? সাৱটি ধৰিছিলোঁ তোমাক মই, মনত পৰিছে। মতলীয়া হৈ পৰিছিলোঁ নেকি মই? তোমাৰ স্পৰ্শই মোৰ দেহ-মন উতলা কৰি তুলিছিল নেকি বাৰু? বাউলী হৈ লেতু-সেতু হৈ তোমাৰ বুকুত সোমাই ৰোৱাজনীকো মনত পৰিছে দেখোন লাহে লাহে। লেতু-সেতুজনীক কিদৰে চম্ভালিছিলা মই ক'ব নোৱাৰো। মনত নাই মোৰ।
বুঢ়া আঙুলিটোৰে ওঁঠযুৰিত ফুৰাই দিলোঁ৷ ইয়াতো লাগি আছে যেন তোমাৰ পৰশ। তোমাৰ মৰমৰ পৰশ। জোনাক যেন কোমল পৰশ এটাৰ আবিৰতা সানি মোৰ শৰীৰটোলৈ হঠাতে তীব্ৰ মোহ এটা সোমাই গ'ল।
আহিছিলা তুমি...আহিছিলাই তুমি। সপোনত হলেও তোমাক মই বহুত ওচৰৰ পৰা পাইছিলোঁ, একেবাৰে
