পৃষ্ঠা:শঙ্কৰদেৱ.pdf/১৪৯

একাদশ অধ্য। বগীত । পুৰণি অসমীয়া সাহিত্য নানা ধৰণ ই গীত, দিৰ নিমিত্তে বিখ্যাত। কেতবোৰ লৌকিক গীত আগৰ ‘দনৰ পৰ' লাঘূহৰ মা মুথে নামি মাঠছে , সেইবোৰৰ সমরনির্ণদ কৰ ' টান, কি যনো ‘ভালোন ঠাইত সেইবোৰ আধুনিক ভাব আৰু সঘৰে সানমিহ লি হৈ °*ৰছে । তান কে তবোণক পুৰণি পুথিবোৰে । বই সাবটি ধৰি ৰক্ষা কৰি আহিছে । অসমীয়া ওজা-পালিৰ অ¥ইiন মহাপুৰুষ শঙ্কৰদেৱৰ আ বঙাইন স্বও গধেই পৰ। চলি । গঠিছিল, কিয়নো তেওঁৰ ধৰ্ম প্ৰচাৰৰ প্ৰথম অৱস্থাত ওজা শা'লৰ অসুষ্ঠানৰ । ভিতৰে'ৰ নে নৰ। গল্পপুথিবোৰৰ সাৰমৰ্ম্ম নৌ < সমাজত তেওঁ জনাজাত কৰাইছিল । । ওজ-পালিবোৰৰ ব। প্রিয় বেউলা লথিাৰ আদিৰ গীতবে৷ৰো বৰ পুৰণি কলীয়া নে প্যাগ । মুকবি নাৰায়ণ আৰু জুৰ্গাবৰৰ বেউলাৰ গীত শঙ্কৰদেৱৰ আগেয়েই ৰচিত হোৱা । বুগি ভাবিবৰ কাৰণ থক। যেন লাগে। ছৰ্গাবৰ কবিয়ে ৰামায়ণ পুথিকে গীতৰ আকাৰত ভাঙি উলিয়াইছিল। । গাতৰ আকাৰত পুথি লেখা তেতিধাৰ দিনৰ প্রচলিত এীতি আছিল। পুৰণি কামৰূপৰ ভাটি অঞ্চলত পীতাম্বৰ নামে কবি এজন আছিল। । তেওঁ শঙ্কৰদেৱৰ সমসাময়িক হলেও তেওঁৰ প্ৰভাৱৰ বাহিৰত আাছিল। তেওঁৱে গীতৰ আকাৰত কাব্য ৰচনা কৰিছিল । তেওঁৰ “উষাপৰিণয়” গীত