[৫৭]
বিয়লাৰ বহুত পিছত, দুয়ো কোনেও সম্ভেদ নেপো- ৱাকৈ ঘৰৰ পৰা বাজ হ'ল। মৰি মৰজাহ দি ঘৰৰ পৰা ৫৷৬ মাইল মান আঁতৰলৈকে যাওঁতেই সূৰ্যদেৱ অদূৰ ভবিষ্যতত পূব আকাশলৈকে যে আহিব, তৰক্ ধৰিব পাৰা গল। গতিকে নিজ গাওঁৰ ওচৰতে থকা বাবে, দুনাই যোৱা মঙ্গল কৰ নহব বুলি ভাবি, ৰাতিপুৱাই বননিৰ ভিতৰ সোমাল। পেটৰ ভোকৰ কলমলনিৰ কোৰত তয়া-ময়া দেখিব লগীয়া হোৱাত আবেলি লীলাক গছৰ তলত বহুৱাই থৈ লাবন্য ফল-মূলৰ অনুসন্ধানত বাহিৰ হ’ল। কিন্তু বিধিৰ বিপাকত পৰি, তেওঁৰ দুনাই লীলাৰ লগত সাক্ষাৎ নঘটিল। গতিকে কিংকৰ্তব্য বিমুঢ় হৈ তাতে এৰাতি কটাই অৱশেষত নগাওঁত ওলালগৈ। কিন্তু তাতো শান্তি লভিব নোৱাৰি দুনাই উভতি আহি ভট্টাচাৰ্য্যৰ আশ্ৰয় ললেহি। সকলো মানুহৰ পৰাধীন জীৱনত সমান অভিৰুচি নেথাকে। সেইদৰে চাকৰি কৰিবলৈ লাবন্যৰ মনে প্ৰবোধ নেমানাত ভট্টাচাৰ্যৰ আশ্ৰয়ত তেওঁৰ ঘৰৰ ওচৰত ঘৰ-দুৱাৰ সাজি লৈ নিজে
