এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
প্ৰথম সৰ্গ।
আহি দূৰ-দূৰন্তত—দূৰ আসামত
পাতিলো সাম্ৰাজ্য খনি অত যতনেৰে
অত ক্লেশ সহি, প্ৰিয়ে? যাতলাগি আমি
আহোম সৰ্ব্বস্বত্যাগী, জন্মভূমি, ভাষা;
মাতৃভাষা ত্যাগ কৰি হ’লো পৰভাষী।
আহোমৰ সেই, প্ৰিয়ে আদৰৰ দেশ
প্ৰকৃতিৰ লীলাভূমি, সাম্ৰাজ্য আসাম
হ’ব ভোগ্য যৱনৰ?— থাকোতে পৰাণ
বীবংশী আহোমৰ দেহাৰ মাজত?”
“সুখী হলো শুনি, নাথ!” বুলিলে গাভৰু[১]
মূলা বীৰপত্নী, “কোন তিৰুতাৰ সুখ
নজনমে শুনি এনে বীৰোচিত কথা
আপোনাৰ স্বোৱামীৰ? কাৰ নুঠে নাচি
- ↑ বুৰাগোহাঁই, বৰগোহাঁই, বৰপাত্ৰ গোহাঁই, বৰবৰুৱা, বৰফুকন আদি বিষয়া সকলৰ তিৰুতাক “গাভৰু” বোলে। সম্বোধনত “গাভৰুদেও!” বোলা হয়। প্ৰথম তিনজনা ডাঙ্গৰীয়াৰ তিৰুতা সকলক “ডাঙ্গৰীয়াণী”ও বোলা হয়।
৭
