এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মূলা গাভৰু।
নডৰো দেৱক আমি, নডৰোঁ যমক
নকৰোঁ প্ৰাণৰ ভয়? কি তুচ্ছ পৰাণ
অসাৰ অনিত্য ছাঁয়া, মায়াময় দেহা!!
মুহিলা নীৰৱে ৰ’ল,—ওলালে চকুৰ
ধাৰে পুনু চকুপানী,—পৰিলে মাটিত,—
পুৱাৰ বায়ুত যেনে সেয়ালীৰ ফুল॥
কন্চেঙ্গ — “ধন্য তুমি, আই দেও! তুমি বীৰ্য্যৱতী
ধন্য তযু সখী-প্ৰেম,— ধন্য সেই জাতি
যি কুলত জন্ম হ'ল মূলা মুহিলাৰ॥
কিন্তু তুমি হোৱাঁ ক্ষান্ত, নালাগে তোমাক
সমৰত যাব আজি; যদি যোৱ৷ তুমি,—
হাঁহিব বিপক্ষ-পক্ষে, পাঠান সেনাই
আহোমক ভীৰু বুলি, — হ’ব জগতত
কুযশ? আহোম হ’ল বীৰশূন্য ক’ব,—
নতু, কৰি প্ৰাণভয়, সম্মুখ যুদ্ধত
কৰে তিৰুতাক আগ,—ক’ব জগতত॥”
ই বুলি নীৰৱ হ’ল ধীৰে কন্চেঙ্গ
( নতুন সৈন্য-অধ্যক্ষ আহোম সেনাৰ )
১১৬
