এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মূলা গাভৰু।
“পানৰ খোলাত” বহি চকু দুটি মুদি
শুনিব যেতিয়া এই বীৰকীৰ্ত্তি-গাঁথা
তোমাৰ, — গাভৰু! হ’ব উদয় হিয়াত
কি-এক অপূৰ্ব্ব ভাব,—পেলাব দূৰত
“পান-খোৱা ধোঁৱাখোৱা”, —দিব উটুৱাই
“কাণি টেমা” ভাবি বিহ নইৰ সোঁতত॥
যোৱাঁ, মূলা! যোৱাঁ তুমি, থাকিবা স্বৰ্গত
চামুণ্ডাৰ পদতলে; নিমিত্তে তোমাৰ
নাকান্দে ই কবি আৰু, কন্দাৰ হেপাহ
পূৰ্ণ তাৰ জীৱনত,—জন্মাৱধি বহু
কান্দিছে ই দুৰ্ভগীয়া,—ভাঙ্গিছে হৃদয়
বহুবাৰ,—কিন্তু আজি সেই ভগ্ন হিয়া
গাঁথিছে শিলেৰে পুনু শক্ত গাঁথনীৰে
শোকৰ অভেদ্য কবি। শোকৰূপী শৰে
নিবিন্ধে ই হিয়া তাৰ, — হোক বজ্ৰাঘাত
অভেদ্য হৃদয় তাৰ, অভেদ্য শোকৰ॥
১১২
