এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
ষষ্ঠ সৰ্গ।
নাজান, নিৰ্ব্বোধ! তই,—নতু বিজাতিৰ,—
সংসৰ্গ দোষত, কালে,—গইছ পাহৰি,—
তিৰুতাৰ একস্বামী,—দুই স্বামী হ’লে
দ্বিচাৰিণী,—হয় নষ্ট সতীত্ব-ৰতন
তিৰুতাৰ জীৱনৰ একমাত্ৰ ধন॥
তিৰুতা মানুহ আমি,—তিৰীৰ পৰাণ,—
নোৱাৰোঁ মুছিব ছবি প্ৰথম প্ৰেমৰ
হৃদয়-পটৰ পৰা,—তিৰী জীৱনত
থাকে জাগি স্মৃতি তাৰ স্ত্ৰীৰ অন্তৰত।
তহঁত পুৰুষ, কিন্তু অতি নীচ হিয়া
পুৰুষৰ,— জীৱন্তত প্ৰাণপ্ৰিয়তমা
জীৱন-সঙ্গিনী পত্নী,—মৃত্যুৰ পাছত
সেই প্ৰিয়পত্নী হয় নিশাৰ সপোন
নতু, সপোনৰ খেলা,—ধিক্ তো-সবাক!”
“শতধিক পুৰুষক! কপট প্ৰেমত
পুৰুষৰ! মৰে পত্নী,—নাযায় ছমাহ,—
পুনু পত্নী আনে ঘৰে,—পুনু পত্নী লই
আনন্দে বিহৰে, হায়! খস্তেকৰো হেতু
৮৭
