এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
চতুৰ্থ সৰ্গ।
আদিষ্ট কৰ্ত্তব্য সাধি, লইছে বিশ্ৰাম
জীৱ,—কিয় মাতা তাক? কিয় মিছা কান্দা?
কান্দি কিয় কন্দুৱাবা? বিশ্ৰামৰ পাছে
উঠিব আকউ লভি নতুন জীৱন
সাধিব’ নতুন কাম; বিশাল বিশ্বত
কৰ্ম্ম মাথোঁ মূলমন্ত্ৰ,—কৰ্ম্ম-ক্ষেত্ৰ বিশ্ব,
কৰ্ম্মই জীৱনসাৰ,—বীৰ পত্নী তুমি
কৰ্ম্ম কৰা”।—গ’ল মূৰ্চ্ছা,—উন্মাদিনী মূলা
কান্দে কেতিয়াবা শোকে, — হাহেবা কধিও
ভাবি কিবা,—সেই দৃশ্য বৰ্ণিব অক্ষম
দুৰ্ব্বলা লেখনী; হায়! নাচায় নয়নে
চিত্ৰ সেই ভয়ঙ্কৰ, — নচলে কল্পনা
তাত;—কবি কান্দে দুখে, সন্তপ্ত শোকত॥
মূলা কিন্তু বীৰাঙ্গনা, বিপদকালত
নহই শোকবিহ্বলা, আনিলে চপাই
হৃদয়ৰ বল পুনু, শকতি মনৰ।
শোক বিকাৰত পাছে বিজুলী সঞ্চাৰে
জ্বলিলে মূলাৰ পুনু হিয়াৰ মাজত
৬৩
