এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মেঘদুতম্
বিৰাজিবা আকাশত-মাথো পথমাজে
পৰিহৰি স্থূলহস্তে কৰা (অ) বলেপণ
দিঙ্ নাগ সবৰ, এয়ে অনুৰোধ মম।১৪।
সউ উঁইহাফলুৰ মুৰেদি ওলোৱা
আতিকই মনোহৰ ৰামধেনুখনি
—পদ্মৰাগ আদি মণি সমূহৰ প্ৰভা
একেলগ হ’ল যেন—আহি সংসৰ্গত
তব শ্যাম কলেবৰ শোভিৰ আতিকে-
শোভে যথাঁ গোপবেশধাৰী বিষ্ণুদেহ
হ’লে লগ ম’ৰা পাখী উজ্জ্বল কান্তিৰ।১৫।
“কৃষিফল তোমাৰে অধীন সদা,” জানি
গাঁৱলীয়া তিৰীসবে-আজলী নিচেই,
অকৃত্ৰিম প্ৰেমৰসে সদাই আপ্লত,
চকুৰে নাজানে দেহি বিলাবহি প্ৰেম,-
সাদৰে তোমাক চাব চকু মেলি মেলি।
এনেদৰে বৰ্ষি তুমি উঠিবা ওখত,
গিৰি সম উচ্চ স্থানে, সুৰভি বিলায়
যাতে লাঙলাকৰ্ষণে; অলপ পাঁচতে
খৰখেদা কৰি যাবা উত্তৰ ফালেই।১৬।
প্ৰশমিলে বনদাহ ধাৰেৰে বৰষি,
আম্ৰকূট-নাম ধৰা সানুমান গিৰি
মস্তক উপৰি থ'ব; পথশ্ৰান্ত দেখি;
৬
