আৰু লাগে কি?
কিন্তু কথা সেইটো নহয়।
তেওঁক এনে এটা ঐশ্বৰিক শক্তি লাগে যাৰ সহায়ত তেওঁ চিৰকাল ডেকা হৈ থাকিব পাৰে, সদায় সকলোৰে বাবে “প্ৰসেনদা” হৈ থাকিব পাৰে, ঠিক যেনেকৈ ড° ভূপেন হাজৰিকা চিৰদিন “ভূপেনদা” হৈয়েই থাকিল। কোনো কাৰণতে “বৰদেউতা” বা “খুড়া” হ’বলৈ ভাল নাপায় তেওঁ। “ককা”ৰতো কথাই নাই।
অৱশ্যে, তেওঁৰ জোৱায়েকে মুখৰ ভিতৰতে অস্পষ্টভাৱে তেওঁক “বৰ্তা” বুলি মাতে।
আক’,নাতি দুটাকো “ককা” বুলি মাতিবলৈ তেওঁ বাৰু নিজেই শিকাই দিলে। নহ'লে অৱশ্যে অন্য কোনো উপায়ো নাছিল তেওঁৰ। সিহঁতকতো তেওঁ তেওঁক “দাদা” বা “ছাৰ” বুলি মাতিবলৈ শিকাব নোৱাৰে।
“পিতাশ্ৰী! হ’লনে নাই?”
ৰাস্তাৰ পৰা এনেকৈ কাৰোবাক চিঞৰি মাতি থাকিবলৈ ভাল নালাগে। তথাপিও চিঞৰ এটা নামাৰি নোৱাৰিলে সি। সময়ৰ কথা আছে। দূৰত্বৰ কথা আছে।
তাক এনেকৈ চিঞৰা শুনি এইবাৰ চিঞৰ লগালে অভিয়েও, “অই ককা।”
কিন্তু কোনো সঁহাৰি নাহিল ভাগৱতীৰ পৰা।
“এই পিতাশ্ৰীযে আৰু! যিমানেই বুঢ়া হৈ আহিছে সিমানেই ধুন-পেচটো......!”
সি ভোৰভোৰাবলৈ ধৰিলে।
পাপু আৰু পৰিণীতাই ভাগৱতীক দেউতা বুলি নামাতে। “পিতাশ্ৰী” বুলিহে মাতে। তাহানিৰ দূৰদৰ্শনৰ মহাভাৰতৰ প্ৰভাৱটো থাকি গ'ল।
বাৰু, যিয়েই নহওঁক, ভোৰভোৰোই ভোৰভোৰাই পাপু গাড়ীৰ পৰা নামি গ'ল। ইপিনে, আগচিটত বহি থকা অভিনন্দনে “ষ্টিয়েৰিং” ডালকে যিমান পাৰে ঘূৰাবলৈ চেষ্টা কৰিলে। হৰ্ণটো বজাবলৈয়ো চেষ্টা কৰিলে। একো এটা কৰিব নোৱাৰি শেষত সি যিহকে পাৰে তিহকে টনা আজোৰা কৰিবলৈ ধৰিলে।
“অ’ সোণ! অ’ সোণ! নকৰিবা, নুচুবা।”
॥ ১১৬ ॥
