প্ৰকাশকৰ কথা
কেইবা গৰাকীও প্ৰকাশকৰ কাষ চাপি ব্যৰ্থ হৈ অৱশেষত আমাৰ প্ৰকাশনলৈ আহি পুথিখনি ছপাবলৈ লেখকে আমাক অনুৰোধ কৰাত আমি পুথিখনি আদ্যোপান্ত পঢ়ি চালোঁ। পঢ়ি উঠি ভাবিলোঁ যে— কবিতা পুথিয়ে ব্যৱসায়িক দিশত অইন পুথিৰ দৰে অৰ্থাগমত সহায় নকৰে যদিও এই পুথিখনি নছপালে আমাৰ ভুল কৰা হ'ব — কিয়নো ইয়াত কবিগৰাকীৰ উজ্বল ভৱিষ্যতৰ ইঙ্গিত থকাটো পৰিলক্ষিত হোৱাৰ উপৰিও পুথিখনি অসমীয়া সাহিত্য-ভঁৰালত ঠাই পোৱাৰ এটি সম্ভা- ৱনাও আমি থকা যেন পালোঁ। অইন যিয়েই হওক, অন্ততঃ অসমীয়া সাহিত্যলৈ কিবা অৱদান কোনো লেখকে হাতত তুলি দিলে যথাসম্ভৱ প্ৰকাশ কৰি উলিওৱাটে৷ বিশেষকৈ অসমীয়া প্ৰকাশক সক- লৰ এটি পবিত্ৰ কৰ্ত্তব্য বুলি আমি ভাবোঁ। এই কৰ্ত্তব্যৰ উপলব্ধিৰ অভাৱতেই হয়তো ‘মিলন’ দীৰ্ঘদিন অপ্ৰকাশিত হৈ থাকিব লগীয়া হ’ল। সাহিত্যৰ প্ৰসাৰণ তথা অগ্ৰগতিত এনে কাৰ্য্য় দুৰ্ভাগ্য- জনক। কেৱল অৰ্থলাভৰ চিন্তাৰেই পুথি প্ৰকাশ কৰাৰ ফলত বিভিন্ন দিশত তাসমীয়া সাহিত্যৰ বহু ক্ষতিসাধন হৈছে। বিশেষকৈ প্ৰকাশকৰ আশ্ৰয়ত ঠন ধৰি উঠিব পৰা বহু নতুন প্ৰতিভা আৰ্থিক দৈন্যৰ বাবেই মৰহি গৈছে। এই কথালৈ স্মৰণ কৰি আমি আৰ্থিক লাভক কাতিকৰি থৈ অসমীয়া সাহি- ত্যলৈ এটি অৱদান আগবঢ়োৱাৰ মানসেৰে, লগতে উঠি অহা লেখক গৰাকীকে৷ কিঞ্চিৎ প্ৰেৰণা যোগোৱাৰ উদ্দেশেৰে ‘মিলন’ক আনি ৰাইজৰ হাতত তুলি দিলোঁ। পঢ়ুৱৈ সমাজত পুথিখনি সমাদৃত হলে আমি সন্তোষ পাম।
২৬।৬।৮০ |
জীৱন জ্যোতি সঙ্গীতাশ্ৰম |
