পৃষ্ঠা:মিলন.pdf/৪৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

সাহিত্যযোগী বুৰঞ্জীবিদ শ্ৰীযুত বেণুধৰ শৰ্মাদেৱৰ
এষাৰ

 শ্ৰীমান উমেশ বৈশ্যই হাতে লিখা অৱস্থাতে তেওঁ লেখা নাউমান “মিলন” কাব্য ডুখৰি মোৰ হাতত দি, পঢ়ি চাই অভিমত এটি দিবলৈ কলে। মই নো কি অভিমত দিম? নীৰস বুৰঞ্জীৰ হাড়-ছাল বিচাৰি ফুৰা মানুহে কি কবিতাৰ মোল বুজে? পিচে, বৈশ্যৰ কথা এৰাব নোৱাবি কাব্য খনিৰ পাত দুটামান লুটিয়াই ওপৰে ওপৰে পঢ়িগলোঁ। দেখিলোঁ⸺ তাৰ কেইফাঁকিমান কথাই মোৰ মনটো টানি নিলে। ভাবিলোঁ⸺ ইয়াৰ কিবা এটি মোহিনী শক্তি আছে⸺ সঁচাকৈয়ে আছে হয়— দুটামান বাক্যই যে মোক মোহিনী বাণকে মাৰি পঠি- য়ালে অৰ্থাৎ কঠুৱা মানুহটোকো কবিকৈ পেলালে। উগুল-থুগুল লাগি থকা বৈশ্যৰ মনটো যেতিয়া অসীমত মিলি শান্ত হৈ পৰিল, মইও তেতিয়া ধীৰ স্থিৰ হৈ পৰিলোঁ⸺ কবি প্ৰাণৰ মায়াত পৰা ধৰফৰণি আৰু কটা গ'ল। কুমলীয়া কবি প্ৰাণ শ্ৰীমান উমেশৰ কৃতিত্ব এই খিনিতেই। যি লাই বাঢ়িব দুপতী- য়াতেই চিন। তেওঁ যে আগলৈ যশস্বী কবি হবলৈ পাৰিব⸺ এই সৰু “মিলন” কাব্য ডুখৰিতেই চিন পোৱা গৈছে। ঈশ্বৰে যেন উমেশৰ কবিময় আয়ুসটো দীঘলাই নি থাকে — এয়ে ভগৱন্তৰ চৰণত প্ৰাৰ্থনা⸺


শ্ৰীবেণুধৰ শৰ্ম্মা

সুৱাগপুৰ,
গুৱাহাটী — ৮
২৬।১১

46