পৃষ্ঠা:মহাপুৰুষ শঙ্কৰদেৱৰ বাণী.pdf/১৬৪

১৪২

মহাপুৰুষ শঙ্কৰদেৱৰ বাণী

২২। কৰোঁ স্তুতি কিমতে তুমিসে নিজ আয়ু।
 তোমাৰেসে কৃপাত সঞ্চৰে প্ৰাণ বায়ু॥
 তেবেসে সচল হোৱে ইন্দ্ৰিয় যতেক।
 মুখতো বচন বঝাই তেবেসে প্ৰত্যেক॥
 আছোক সামান্য প্ৰাণী তাৰ কোন কথা।
 ব্ৰহ্মা-মহেশৰো প্ৰভু হেনয় অৱস্থা॥
 দাৰুৰ পুতলি যেন যত জীৱ আমি।
 যেন নচাই ফুৰায় তুমিসে অন্তৰ্য্যামী॥
 তথাপিতো কায়-বাক্য-মনে যিটো জনে।
 তোমাকেসে সেৱা কৰে একান্ত যতনে॥
 তাহাৰেসে হোৱা তুমি পৰম বান্ধৱ।
 নাহি তাত পৰে বন্ধু তোমাৰ মাধৱ॥
 উপজে পিতৃৰ স্নেহ কেৱলে পুত্ৰত।
 নাহিকে আপোন-পৰ তোমাৰ সিমত॥
 যেই সেই ভজে মাত্ৰ কৰিয়া নিশ্চয়।
 বোলা তাক সুহৃদ এতেকে কৃপাময়॥
  ... ... 
 দিয়া মোক্ষ লোকৰ খণ্ডিয়া দুঃখচয়॥
 যত সৃষ্টি-প্ৰলয় তোত হন্তে মিলে।
 যেন জাল পাতিয়া মগৰে দুনাই গিলে॥
 জানিলো তুমিসে ইটো জগত কাৰণ।
 তোমাকেসে ভজোঁ পাৱে পশিয়া শৰণ॥
 এহি চৰণকে যিটো কৰিলে আশ্ৰয়।
 তাকেসে নছোৱে কৰ্ম্ম-ফল কাল ভয়॥