(দহ)
আৰম্ভ হৈছিল আন এক দুৰ্বিসহ সংগ্ৰাম। গুৱাহাটীৰ পৰা ঘূৰি অহাৰ পিছত ডাক্তৰে পৰামৰ্শ দি পঠিওৱা মতে ডিমৌ চাৰিআলিস্থিত হাস্পতালৰ ডাক্তৰজনক মাতি আনি কেথেটাৰডাল খুলি দিয়া হ’ল।
অলপ সময়ৰ পিছত মই প্ৰস্ৰাৱ লগাৰ অনুভৱ নকৰাকৈয়ে প্ৰস্ৰাৱ বাহিৰ হৈ গ’ল।
কি হৈছে মোৰ?
কিয় গম নাপালোঁ মই প্ৰস্ৰাৱ লগাৰ কথাটো?
হতভম্ব হলো মই।
মায়ে ক’লে—‘খোজ কাঢ়িব নোৱৰাৰ লগতে মই প্ৰস্ৰাৱ-পায়খানা লাগিলেও গম নাপাম।’
মাৰ মুখত এনে ভয়ংকৰ দুখৰ কথা শুনি মই নিশ্চুপ হৈ পৰিছিলোঁ। ভাৱিব উৱাদিহ পোৱা নাছিলোঁ। কেনেকৈ থাকিম জীয়াই?
সৰ্বশৰীৰ নিৰুত্তাপ হৈ শিল হৈ পৰিছিল। কোনোদিনে বাঞ্ছা নকৰা এটা দুৰ্বিষসহ পৰিস্থিতিৰ সন্মুখীন হৈছিলোঁ।
ভিতৰি ভিতৰি দুখৰ শিপাই মন-মগজু অৱশ কৰি তুলিলে।
অনাকাংক্ষিত জীৱনটো এতিয়া কেনেদৰে আগবঢ়াই নিম?
অজস্ৰ প্ৰশ্ন আহি ধূপ খালে। ওৰেটো জীৱনৰ যন্ত্ৰণা হাড়ে-হিমজুৱে উপলব্ধি কৰিছিলোঁ খন্তেকতে।
আন্ধাৰৰ বুকুত নিমজ্জিত হৈছিল ভৱিষ্যত।
সীমাহীন দুঃচিন্তাই হতাশ কৰি তুলিছিল।
অলপ সময়ৰ পিছত প্ৰস্ৰাৱ বাহিৰ হ’ব ধৰিলে।
কি কৰিম এতিয়া?
গোটেই পিন্ধা কাপোেৰ, বিছনা কাপোৰ লেতেৰা হৈ যায়। মায়ে ভাবি চাই বিছনাখনৰ ওপৰত এখন পলিথিন পাৰি দিলে। তাৰ ওপৰত এখন কাপোৰ পাৰি দি মোক বহুৱাই দিলে।
সেই দিনটোৱে মোক একেবাৰে মূক কৰি দিলে। মই সেইদিনাৰ পৰা আগতে
যিমান কম কথা কৈছিলোঁ, তাতকৈ অধিক কম কথা ক'বলৈ ল’লোঁ।
