কা, নিৰণ—তাইৰ বৰণ কেনে?
কা, কলি— কিচ্ কিচ্ কৰে কলা। আন্ধাৰত দেখিলে ভয়েই লাগে।
কা, নিৰণ—ভালকৈ ধুলেই ভাল হব।
কা, কলি— সাগৰৰ গোটেইখিনি পানীৰে ধুলেও ভাল নহয়। এঙ্গাৰ হেজাৰবাৰ ধুলে ও বগা হয় নে।
কা, নিৰণ—তাইৰ নাম কি?
কা, কলি— ভাদৈ। সেই পিশাচনীজনীয়েই মোক ধৰিছিল। তাই মোক কলিমন বুলি মাতিছিল। তাই মোৰ কত কেইটা চিন আছে এটাইবোৰ কৈছিল। মোৰ পিঠিৰ মাহটোৰ কথা কৈছিল, ডিঙ্গিৰ তিলটোৰ কথা কৈছিল। মই ভয় খাই লড়ি পলাই হে আহিছোঁ। মই বুকু-ডাঠ নহৈ আনৰ নিচিনা হোৱা হেতেন তাই মোক বলদগৰু কৰি হালত জুৰিলে হেতেন।
কা, নিৰণ—তই বেগাই ঘাটলৈ যা, জাহাজ বিচাৰ গৈ। বতৰ ভালে থাকিলে আজি ৰাতি আৰু ইয়াত নাথাকোঁ। আ জ কোনোবা জাহাজ উজাই যাই যদি মোক লড়ি আহি কবহ। তই নাহ মানে মই বজাৰতে থাকিম। আমাক ইয়াৰ সকলোৱে চিনে, আমি হলে কাকো নিচিনোঁ। ইয়াৰ পৰা বেগাই পলাব হে লাগিল।
কা, কলি— মানুহ যেনেকৈ বাঘৰ হাতৰ পৰা পলায়,