এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ২১ ]
মা, কলি—আই! দেউতাক দেখোন চেৰাবলিয়া যেনহে পালোঁ।
মালতী মা, কলি—‘চেৰাবলিয়া’? দগাবাজ!
মা, কলি—নহয়, অহৌ বলিয়াহে, অ, নহয় নহয় বলি- য়াহে বুলিছোঁ। তত ভাত খাবলৈ মাতিলে কিবা ৰূপৰ কথাহে সোধে! মই কওঁ ভাত খাবৰ হল, কয় “মোৰ ধনখিনি”? মই কওঁ ভাত চেঁচা হল, তত কয় “মোৰ ধনখিনি কত?” মই কওঁ ঘৰলৈ নাযায়নে? তত কয় “ মোৰ ধনখিনি কত? ‘তোৰ হাতত থবলৈ দিয়া এহেজাৰ টকা ক’ত? দগাবাজ!” মই বোলোঁ আইয়ে মাতিছে। তত বোলে “কিহৰ তোৰ আই, মই চিনি নাপাওঁ তোৰ আইয়েৰক, খ তোৰ আইয়েৰক।”
তৰা—কোনে কলে এই দৰে?
মা, কলি—দেউতাই। বেচকৈ মোৰ মনত আছে, কৈছে “ মোৰ ঘৰ নাই, বাড়ী নাই, তিৰোতা নাই।” মোৰ কপালত মুখৰ বাতৰি মই পিঠিত বোজা বান্ধি আনিব লগাত পড়িল, কিয়নো, মোৰ পিঠিত তত পাৰেমানে ঔ পাৰিলে।
মালতী—যা আকৌ মাতি আনগৈ?
মা, কলি—‘আকৌ যা কিল গোটাচেৰেক খাই আহিবি’
