এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ৭৬ ]
মালতী— তৰোৱাল খনো উলিৱাই লৈ আহিছে। আকৌ বান্ধিবলৈ মানুহ মাতোঁ আহ।
কোটোৱাল পলোৱা! পলোৱা! তেওঁবিলাকে আজি আমাৰ এটাই কেটাকে কাটিব।
সোণপাহী, মালতী, তৰা আৰু কোটোৱালৰ প্ৰস্থান।
কা, নিৰণ—মই দেখিছোঁ এই মায়াবিনীহঁতে হাতত দা-কটাৰি দেখিলেই ভয় খায়।
কা, কলি—যি জনীয়ে আপোনাৰ তিৰোতা বোলাব খুজিছিল সেই জনী এতিয়া পলাই লড় মাৰিলে।
কা, নিৰণ— বল আমি পকাঘাটলৈ যাওঁ। তই আমাৰ বস্তু সোপা লৈ আহগৈ। কোনোমতে এই ঠাই এডিলেই আমি বৰ্ত্তো।
কা, কলি—নহয়, আজি ৰাতি ইয়াতে থাকক সিহঁতে আমাক একো নকৰে। নুশুনিছিল, সিহঁতে ভাল কথা হে কয়; আমাক সোণ হে যাচি ছিল; সিহঁত এনে ভাল মানুহ। মোক পৈ বুলি ধৰা সেই পৰ্ব্বত যেন গা টোৰে মানুহ জনী নোহোৱা হলে মোৰ মনেৰে যেন সদাই ইয়াতে হে থাকিম; আৰু সিহঁতৰ লগতে ময়ো এটা মায়াপী হম।
