[৪]
একপ্ৰকাৰে গোটেই পুথিখনৰ এক মাত্ৰ উদ্দেশ্য ঈশ্বৰ ভক্তি।
কিন্তু অসমীয়া মানুহৰ কোটি পুণ্যৰফল যে এই ঈশ্বৰ
ভক্তি প্ৰচাৰ কৰা পুথিখন সাহিত্যৰ দানৰ পৰা চাবলৈ
গলেও এটি অমূল্য ৰত্ন। সৎ সাহিত্যৰ প্ৰভাৱৰ দ্বাৰাই
ঈশ্বৰ প্ৰেম শিক্ষা দিব খোজাতহে “কীৰ্ত্তন”ৰ বিশেষত্ব।
আগেয়ে কৈছোঁ যে “কীৰ্ত্তন” সম্প্ৰদায় বিশেষৰহে ধৰ্মপুথি। কিন্তু অতি উদাৰ ধৰ্মবাদী সকলেও ইয়াত ৰাম, হৰি, কৃষ্ণ এই তিনটা শব্দৰ ঠাইত ঈশ্বৰ শব্দ লগাই পঢ়িলে অকনমানো সাম্প্ৰদায়িকতাৰ দোষ দেখা নাপাব। ইয়াৰ এটা কাৰণ আছে যে “কীৰ্ত্তন” পুথিখনে আৰু “কীৰ্ত্তন”ৰ লগৰ মণিষীসকলে সেই সময়ত আচাৰৰ মেৰপাকত জট্পটাই থকা ধৰ্মৰ বিৰোধেহে উদাৰ ধৰ্ম এটা প্ৰচাৰ কৰিছিল। সেই উদাৰতাত সাম্প্ৰদায়িকতাৰ দোষ থকা অসম্ভৱ। যি হক, ধৰ্মপুথি স্বৰূপে “কীৰ্ত্তন” আলোচনা আমাৰ উদ্দেশ্য নহয়; আৰু ধৰ্মৰ ফালৰ পৰা “কীৰ্ত্তন”ৰ ঠাই ক’ত তাক কবৰো আমাৰ সামৰ্থ্য নাই, “কীৰ্ত্তন” শব্দটোৰ অৰ্থটো প্ৰকাশ কৰি এতিয়া তাৰনো সাহিত্যিক মূল্য কিমান আমি তাক চাবলৈ যত্ন কৰিম। গুৰিতে লেঠা ভাঙি থোৱা ভাল দেখি এতিয়াই কব খোজো যে “কীৰ্ত্তন”ৰ গৌৰৱৰ ফাললৈ চাই যিমান পৰা যায় আলোচনা সংক্ষেপ কৰা হৈছে।
৩। অসমীয়া সাহিত্যাত কীৰ্ত্তনৰ প্ৰভাৱ:—
অসমীয়া সাহিত্যৰ শঙ্কৰী যুগটোৱেই প্ৰধান যুগ। ইয়াক
