এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২২৩
সপ্তম বিৰচন
জনক বচন, থৈলো এহি মানে,
কহিবো কিবা বিস্তৰ।
ভগৱন্ত পদ, সেৱায়ে জানিবা,
সীমা সবে অনৰ্থৰ॥১৯৫২॥
কৃষ্ণৰ আগত, ব্ৰহ্মাৰ বচনে,
লৈয়োক আৰ প্ৰমাণ।
বোলন্ত বিধিয়ে, শুনিয়োক প্ৰভু,
কহো মই বিদ্যামান॥
ধন জন আদি, থাকন্তে লোকৰ,
নুগুছে মনৰ ভয়।
হৰাইলে মৰিলে, মিলে মহা শোক,
পুনু স্পৃহা উপজয়॥১০৫৩॥
তাতো হন্তে মহা, পাৱে পৰাভৱ,
তথাপি তৃষ্ণা বিস্তৰ।
পুনু কথঞ্চিত, পাইলে মোৰ বুলি,
আগ্ৰহ মিলে মনৰ॥
এহি মতে ভয়, শোক আদি দুঃখ,
পাৱয় লোকে তাৱত।
তোমাৰ অভয়, চৰণ মুলত,
নকৰে সেৱা যাৱত॥১০৫৪॥
যেৱে তযু পদ, আশ্ৰয় কৰিয়া,
কৰে সেৱা নিৰন্তৰ।
