পৃষ্ঠা:ভক্তি-ৰত্নাৱলী.pdf/১০

৭

প্ৰথম বিৰচন

ৰজোগুণে ব্ৰহ্মা হৈয়া সৃজি চৰাচৰ।
সত্বগুণে বিষ্ণুৰূপে পালে নিৰন্তৰ॥৩১॥
তমোগুণে ৰুদ্ৰৰূপে সৃষ্টি সংহাৰন্ত।
তিনি গুণে তিনি মূৰ্ত্তি একে ভগৱন্ত॥
যদ্যপি ভজনি হন্ত তিনিও ঈশ্বৰ।
তথাপিতো বিষ্ণুতেসে সিদ্ধি মনুষ্যৰ॥৩২॥
জ্ঞানেসে জানিবা মুখ্য মোক্ষৰ নিদান।
শুদ্ধ সত্ত্ব গুণতেসে মিলে তত্ত্বজ্ঞান॥
এতেকেসে বিষ্ণু ভৈলা ভকতৰ ইষ্ট।
উপাধি বিশিষ্টে ফল হোৱয় বিশিষ্ট॥৩৩॥
পূৰ্ব্ব সদাচাৰে আর দেখাওঁ প্ৰমাণ।
যতেক মহন্ত মহা জ্ঞানত প্ৰধান॥
কৰন্ত ভকতি বাসুদেৱৰ চৰণে।
হোৱে চিত্ত নিৰ্ম্মল আনন্দ মিলে মনে॥৩৪॥
পিতৃ ভূতপতি লোকপাল নিৰন্তৰে।
শ্ৰাদ্ধ বলি পূজা নকৰিলে বিঘ্নি কৰে॥
বিস্তৰ আয়াসে ভজি পাৰে অল্প ফল।
জানি ঘোৰ ৰূপ ত্যজি মহন্ত সকল॥৩২॥৷
শান্ত মূৰ্ত্তি কৃষ্ণ অৱতাৰক ভজন্ত।
আন দেৱ সমস্তক নিন্দা নকৰন্ত॥
সুদৃঢ় বিশ্বাসে নিতে ভজি ভগৱন্ত।
পৰম দুৰ্লভ মোক্ষ পদক সাধন্ত॥৩৬॥
বুলিবা মুকুতি সুখে ইচ্ছা আছে যাৰ।
ভগৱন্ত ঈশ্বৰ ভজনী দেৱ তাৰ॥