ভগ্নদূতৰ প্ৰবেশ।
ভগ্নদূত—(দুৰতে) হায়! হায়! আজি নো মই মহাৰাজলৈ কি সুখৰ বাতৰিটো লৈ আহিছোঁ? যুবৰাজ লক্ষ্মণ নিধনৰ বাতৰিয়ে যে মহাৰাজক সমূলি অস্থিৰ কৰি তুলিব। মহীমণ্ডলত ভগ্নদূতৰ খাটনিতকৈ অধম খাটনি আরুবোধ কৰো কাৰো নাই। বাতৰি যেতিয়া অৱশ্যে দিবই লাগিব আৰু পলম কৰিবৰ সকাম কি?
(লাহে লাহে গৈ ৰামৰ ওচৰত আঠুকাঢ়ি কৰযোৰে উপবেশন )
ৰাম—(মূৰ দাঙ্গি) কি দূত বাতৰি কি? এয়ে নে স্বপ্নৰ ফল?
ভগ্নদূত—(উচুপি উচুপি) মহাৰাজ!যুবৰাজৰ বাতৰি কবলৈ ধৰিলে বুকু ফাটি যাব খোজে! যুবৰাজ নিধন!
ৰাম—কি মোৰ জীৱন লক্ষ্মণ? দাৰুণ শেল! (অচেতন)।
সুগ্ৰীৱ।—(ভগ্নদূতৰ ওচৰলৈ চাপি আহি) যুবৰাজক কোনে মাৰিলে? কোন ৰাজ্যত?
ভগ্নদূত—বাল্মীকিৰ তপোবনত দুটা সৰু সৰু লৰাই মাৰিলে।
সুগ্ৰীৱ—কেনেকৈ?
ভগ্নদূত—কৰবাৰ সৰু সৰু লৰা দুটা আহি যজ্ঞৰ ঘোৰা ধৰিলেহি, এই বাবেই যুবৰাজৰ লগত যুদ্ধ হয়। আৰু অলপ সময়ৰ ভিতৰতে স্বসৈন্যে যুবৰাজক ধৰাশায়ী কৰে।
সুগ্ৰীৱ—উঃ! কি আচৰিত কথা! ইন্দ্ৰজিত বিজেতা লক্ষ্মণে কি সামান্য দুটা লৰাৰ যুদ্ধতেই প্ৰাণ এৰিলে? হায় যুবৰাজ! তোমাৰ সেৱক সুগ্ৰীৱক ইয়াতে এৰিলা! তোমাৰ অতি চেনেহৰ ককাইদেউয়েৰাৰ বিলাই আজি
