শিৰ গোসাই ধলি পৰে কমলাৰ বনে।
স্বৰ্গ মৰ্ত্ত্য পাতাল কপিসা ত্ৰিভুৱনে।।
তপ ছাড়ি মুনিগণ গৃহে চলি গৈলা।
চন্দ্ৰ সূৰ্য্য লুকাইলা নক্ষত্ৰেৰ মেলা।।
নানা উৎপাত হৈলা হৰিলেক জ্ঞান।
ব্ৰহ্মলোকে থাকি ব্ৰহ্মা আৰম্ভিলা ধ্যান।।
আপোনাৰ জীয়েক শিবে নিচিনে আপুনে।
উচিত হৈ আজ ফল তাহাৰ কাৰণে।।
ব্ৰহ্মা বিষ্ণু চলি আইলা দেৱ শশীপতি।
নাৰদাদি চলি আইলা যত ব্ৰাহ্মণ জাতি।।
কৰযোৰ কৰিয়া পদ্মাক কৰে স্তুতি।
অকালতে সৃষ্টি নষ্ট কৰা পদ্মাৱতী।।
বাপোক বধিলা তুমি কৰিয়া অন্যায়।
যেহি শিব সেহি বিষ্ণু ভিন পৰ নাই।।
হেন শিবক বধি তুমি সৃষ্টি কৈলা নাশ।
কোটী কোটী জন্মে হৈবো নৰকত বাস।।
দেৱগণৰ বচন শুনিয়া বিষহৰি।
কান্দিতে লাগিলা পদ্মা বাপক কোলে কৰি।।
দিহা-হৰ কোলে কৰি কান্দে মাও বিষহৰি।।
বসিয়া কমল বনে বিষ চক্ষে চাইলো কেনে
বাপক বধিয়া কৈলো তাপ৷
মই অভাগিনী জন্মিলো নাগিনী
নাজানি কৰিলো পাপ।।
