ধলি আছে ভবানী সব কথা আমি জানি
নাৰায়ণ দেৱৰ সুবচন।।
দিহা-অ শিব কান্দয় অ হ নন্দী আদি কৰি।
ডাকিনী যোগিণী কালে যত সব নাৰী।।
গঙ্গা বোলে শিব তুমি কান্দ কি লাগিয়া।
যেই মৰে তাক কোনে ৰাখয় বান্ধিয়া।।
চণ্ডী সম দুষ্ট নাই মৰে মুখেৰ দোষে।
চণ্ডীকাৰ কৰ্ম্ম দেখি সৰ্ব্ব লোক হাসে।।
শ্মশানত কৰা চণ্ডীৰ মুখত অনল।
যি হোক সি হোক চণ্ডীৰ মৰনেসে ভাল।।
শিবে বোলে গঙ্গা তুমি হেন বোলা কেনে।
চণ্ডী নেথাকিলে মোৰ নিজীব পৰাণে।।
চণ্ডী জপ চণ্ডী তপ চণ্ডী যোগ ধ্যান।
চণ্ডীসে পৰম দেবী কহে মুনিগণ।।
দেৱৰ দেৱতা চণ্ডী ত্ৰিজগতে জানে।
চণ্ডী গুণাগুণ বেদ পুৰাণে বখানে।
অস্থিৰ হইয়া কান্দে দেৱ শূলপাণি।
নাৰায়ণ দেৱে গায় বন্দিয়া ভবানী।।
ডাকি বলে পশুপতি শীঘ্ৰে আহা পদ্মাৱতী
শুনা মাও আমাৰ বচন।
মোৰ বুকে দিয়া ঘাও মাৰিলি তোৰ সতাই মাও
হেন কৰ্ম্ম কৈলি কি কাৰণ।।
তেখনে কহিলো তোৰে চণ্ডীৰ এথা নাসিবাৰে
নুশুনিলি মোহৰ বচন।
