যাম, তুমি চাই থাকা।
: সেয়াতাে ময়াে জানাে! তাই তাক এৰি দিয়া নাছিল। কিন্তু বাটত গৈ থাকোতে যেতিয়া মানুহৰ ভিৰ বাঢ়িব, তেতিয়া আকৌ খং কৰি বাছৰ পৰা নামি দিবা নেকি। — তাইৰ কটাক্ষ।
: দেখা যাওক। সি গম্ভীৰ মন্তব্য এটা দিলে। ডিলাক্স চিটি বাছখনত দুজনীয়া চিট এটা দখল কৰি সিহত দুটা বহিছিল। তেতিয়া সন্ধিয়া হ’বৰ উপক্ৰম হৈছিল। বাছখনৰ ষ্টেৰিঅ’ত কিশােৰ কুমাৰৰ গানৰ এটা কেছেট বাজি আছিল। খিৰিকীৰে শ্বেমিমে বাহিৰলৈ চাই আহিছিল । অনুলেখে পাৰে মানে কুৰুকি কুৰুকি নিজৰ ভিতৰলৈ সােমাই গৈছিল। কিশােৰ কুমাৰৰ গান কেইটা শুনি শুনি সি আৰু বেছি উদাস হৈ উঠিছিল।
: হেই! পানী টেংকি, পানী টেংকি।— হেণ্ডিমেনটোৰ চিঞৰতহে অনুলেখে সম্বিৎ ঘূৰাই পাইছিল। ধহমহাই উঠি সি বাছৰ পৰা নামিবলৈ উদ্যত হৈছিল।
: ক’লৈ যােৱা? — তাৰ কান্ধত ধৰি জোৰকৈ বহুৱাই দিছিল শ্বেমিমে। ইমান স্বার্থপৰ নহ’বাচোন। নিজৰ হােটেল আহি পালেই কি হৈ গ’ল। মােক মােৰ ঘৰত থৈ আহিব নালাগে।
: ছ’ৰি। সি পুনৰ বহি পৰি কৈছিল। আচলতে মইতাে তােমাক এতিয়ালৈ সােধাই নাই তুমি ক’ত থাকা, কি কৰা।
: সােধা হ’লেও মই নক’লোঁহেতেন। শ্বেমিমে কৈছিল।
অনুলেখে একো নামাতিলে। অপৰাধীৰ দৰে নিশ্চুপে বহি থাকিল।
শেমিমৰ ছেম্পু কৰা চুলিকোছাৰ পৰা এটা ধুনীয়া গােন্ধ আহি তাৰ নাকত লাগিছে। তাইৰ বতাহত উৰি অহা দুই এডাল চুলি আহি তাৰ নাকে মুখে কোবাইছে। অনুলেখৰ বেয়া নালাগিল। কিমান দিনৰ মূৰত সি এজনী ছােৱালীৰ লগত আত্মীয়তাৰে বহি গৈছে। লাচিত নগৰ ষ্ট’পেজতে তাই অনুলেখৰ সৈতে নামিল। লাচিত নগৰৰ গলিটোৰে তাই তাক খােজকঢ়াই নিলে। মানুহবিলাক তেতিয়া সান্ধ্য ভ্ৰমণৰ বাবে ওলাইছিল। দিনৰ উৎকট গৰমত মানুহবোৰ যেন বিবর্ণ হৈ গৈছে।
আধা কিলােমিটাৰমান খােজকাঢ়ি গৈয়েই এটা এপার্টমেণ্টৰ গেটেৰে সােমাই গ’ল শ্বেমিম। তাইৰ পিছে পিছে গৈ থকা অনুলেখাে লিফটৰ সন্মুখত ৰ’লগৈ।
: মই ইয়াৰ পৰাই উভতি যাওঁ নেকি! অনুলেখে যেন শ্বেমিমৰ অনুমতি বিচাৰিছে।
: চুপ থাকা! নিজৰ তর্জনী আঙুলিটো দুই ওঁঠৰ আগত ৰাখি শ্বেমিমে ইংগিত দিলে অনুলেখক। তাই যেন এতিয়া তাৰ অভিভাৱিকাহে।
কেই নম্বৰ ফ্ল’ৰত লিফটো ৰৈ গৈছিল অনুলেখে চোৱা নাছিল। লিফটৰ পৰা ওলাই শ্বেমিমে চাৰি এপাট সুমুৱাই এটা ৰূমৰ দুৱাৰ খুলিলে। অনুলেখক তাই হাতত ধৰি লৈ গ’ল। তাই ৰূমটোৰ লাইটৰ চুইচ অন কৰাৰ পাছত সি দেখিলে কোঠাটো বেছ অভিজাত।
জোতাযােৰ অনুলেখে দুৱাৰমুখতে খুলি ৰাখিছিল। শ্বেমিমে সেইযােৰ ভিতৰলৈ লৈ গ’ল। অনুলেখে তাকে দেখি চিঞৰিলে- জোতাযােৰ কিয় লৈ গৈছা শ্বেমিম! মইতাে যাওঁৱেই!
: যাবা ৰ’বা!— তাই লং পেন্টটো খুলি এটা হাফপেন্ট পিন্ধি ওলাই আহি তাৰ কাষত বহি লৈ ক’লে— নাজানা অকলশৰীয়া ছােৱালী মানুহৰ এপার্টমেণ্টৰ সন্মুখত পুৰুষৰ জোতা দেখিলে মানুহে কিমান বুবু বাবা কৰিব। আফটাৰ অল দিছ ইজ গুৱাহাটী! দিল্লী, মুম্বাই নহয়।
: অহ! অনুলেখৰ বিবেক দংশন আৰম্ভ হ’ল। সঁচাকৈ এই ৰাতিখন সি মুখ ফুটাই ক’লে— আই
