: একো নকৰে। তােমাৰ বিয়া বুলি ক’বা ?
: মােৰ বিয়া।-- শ্বেমিমে কৈছিল তুমি পাহল হােৱা নাইতাে।
: অকণো হােৱা নাই। সি ধেমালি কৰি কৈছিল। ভণ্টি ওলাই যােৱাৰ পিছত তােমাক আৰু যাবলৈ নিদিওঁ। মাক-দেউতাক সেৱা কৰি তুমি মােৰ কোঠাত সােমাবাগৈ।
: ধেৎ৷ দুষ্টটো। শ্বেমিমে খিলখিলাই হাঁহিছিল। অৱশেষত পূবালীমাৰ নিখাঞ্জৰ সৈতে ৰিং চেৰিমনি হৈ গৈছিল। সেইদিনা পূবালীমাই অনুলেখৰ গাত ধৰি যে ইমান কান্দিছিল! অনুলেখৰাে কান্দি দিব ইচ্ছা হৈছিল । কিন্তু নিখাঞ্জৰ আগত সিনাে কেনেকৈ কান্দে। ভনীয়েকক কথমপি তাৰ গাৰ পৰা আঁতৰাই সি নিজৰ কোঠাত দুৱাৰ বন্ধ কৰি সােমাইছিল। অতপৰে বাধা দি ৰখা অশ্রু প্লাৱন সি অবাধে বৈ যাব দিছিল। সঁচাকৈ ভনীয়েকবােৰৰ বাবে তীব্র বেদনা অনুভৱ কৰিলেও বহুত ককায়েকে নিজৰ শােক অন্যৰ আগত প্ৰকাশ কৰিব নােৱাৰে। কাৰণ দাদাক হােৱাৰ সুবাদতে সি ভনীয়েকৰ বাবে হৈ উঠে এজন অভিভাৱক। তাতে সি পুৰুষ। পুৰুষে চকুপানী লুকুৱাব খােজে। হৃদয়ত সংগােপনে কঢ়িয়াই লৈ ফুৰা বেদনাৰ কথা আনক জানিব নিদিয়াকৈ কেৱল নিজেই সেই যন্ত্রণা ভােগ কৰে।
বহুপৰ সি তাৰ নিজৰ কোঠাত নীৰৱে কান্দিছিল। তাৰ প্ৰাণতকৈ মৰমৰ ভনীয়েকজনী আৰু মাত্র পােন্ধৰটা দিনৰ পাছত সিহঁতৰ ঘৰখন খালি কৰি চিৰদিনৰ বাবে যাবগৈ। সদায় একোকাপ চাহৰ বাবে থাকিব কৰিবলৈ, আইচক্রিম, চকলেট, নেইলপলিছ অথবা বিভিন্ন নম্বৰৰ লিপষ্টিকবােৰ আমি মৰমেৰে দিবলৈ আৰু সি ভনীয়েকক ঘৰত নাপাব। কোনােবা বান্ধবীৰ ঘৰলৈ যাওঁ বুলি তাই আৰু তাক কেতিয়াও বাইকখন লৈ ওলাবলৈ নক’ব৷ এতিয়াটো তাই নিখাঞ্জৰ দামী গাড়ীত উঠি ঘূৰিব। তাইৰ প্ৰতিটো আব্দাৰ নিখাঞ্জে পূৰণ কৰিব। তাই বনােৱা সেই সুন্দৰ চাহকাপ! হঠাৎ নিখাঞ্জলে ঈর্ষা লাগি গ’ল অনুলেখৰ।
বহুপৰ তেনেকৈ বহি থকাৰ পিছত অনুলেখে তাৰ কোঠাতে থকা টেলিফোনৰ ৰিছিভাৰটো দাঙি । শ্বেমিমলৈ ডায়েল কৰিলে। সিমূৰত ফোনটো তাই উঠোৱাৰ পিছত অনুলেখে তাইক খুউব গালি পাৰিছিল। তাই আজি কিয় অনুলেখৰ ঘৰলৈ নাহিল সেই কথাটোকে কৈ সি গালি পাৰি থাকিল। শ্বেমিমে কি কৈছিল সি একো শুনা নাছিল। সেই সময়ত অনুলেখে আচলতে সঁচাকৈ শ্বেমিমৰ ছাপর্ট বিচাৰিছিল। শ্বেমিমৰ মৰম ভৰা কথাবােৰ শুনি সি এই মুহূর্তত কিমান সকাহ পালেহেঁতেন। সেই লৈ তাৰ কথাবােৰ থােকাথুকি হৈ উঠিছিল। শ্বেমিমে তাৰ মনটো বুজিছিল। সি অলপ শান্ত হ’লত তাই ক্ষমা খুজি কৈছিল— চোৱা, অনুলেখ, মই তােমাক ফোন কৰি জনাইছোঁৱেই বছে কোনােপধ্যে ইমান দিনৰ ছুটী নিদিয়ে। কোনাে মতে তিনি দিনৰ ছুটী মঞ্জুৰ কৰিছে। মই পূবালীমাৰ জোৰােণৰ দিনাখন গৈ পাম। প্লিজ, বেয়া নাপাবা।—পিছৰ কথাখিনি তাই অনুনয়ৰ সুৰত ক’লে।
অনুলেখে উত্তৰ দিব ধৰোঁতেই তাৰ কোঠাৰ দুৱাৰত নক পৰিছিল। সি ততাতৈয়াকৈ শ্বেমিমৰ কথাটো সন্মতি দি কেইবাবাৰাে বেয়া পােৱা নাই বুলি কৈ ফোনটো থৈ দিলে। দুৱাৰ খুলি সি দেখে নিখাঞ্জ আৰু মাক-দেউতাহঁত। দৰাঘৰে বিদায় ল’বৰ সময় হৈছে।
: ৰিং চেৰিমনিহে দোস্ত। নিখাঞ্জে পৰিবেশটো অকণমান পাতল কৰাৰ চেষ্টা কৰিলে, তােমাৰ ভনীজনী নিবলৈ অহাৰ দিনা তুমি দেখিছোঁ চকুলােৰে ব্ৰহ্মপুত্ৰ বােৱাবা।
: ধেৎ। লাজ লাগি গৈছিল অনুলেখৰ । মই ফোন এটা কৰিবলৈহে ৰূমলৈ আহিছিলোঁ।
: ৰিছিভাৰ এটা বাহিৰতাে আছে। মাকে কাট মাৰিছিল। আচলতে জানা নিখাঞ্জ, এতিয়াৰ পৰা যে সি
ভনীয়েকৰ হাতৰ চাহকাপৰ ঠাইত মই বনােৱা তিতা চাহকাপ খাব লগা হ’ব, সেই বাবেইতাে ইমান
