এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ৩৮ ]
নৰীয়া সন্তানৰ পিয়াহত অণ্ঠ-কণ্ঠ শুকাই যায়, ক্ষীণ মাতেৰে কয়,—“পানী⸺ও মাই, এটোপ পানী।”
সন্তানৰ দুখত মাকৰ অণ্ঠ-কণ্ঠ শুকাই যায়। মনৰ উচ-পিচনি সমস্ত শৰীৰত বাগৰি ফুৰে। কিন্তু ডাক্তৰৰ হাক!
“বাছা⸺ও বাছা⸺ভাল হোৱা মইনা⸺পিয়াহ পলাই পানী দিম”—গিৰ গিৰকৈ চকু লো ওলাই মাকৰ মুখ ভিজে, নৰীয়াৰ শেতেলি ভিজে। মাকৰ কান্দন দেখি নৰীয়াই অলপ মান পৰ মনে মনে থাকে।
আকৌ পিয়াহে অন্ত-ৰাত্মা শুকাই আনে। অতি কষ্টে বাগৰ সলাই অতি ক্ষীণ সুৰত মাতে—“ও মাই⸺ মুঠে এটোপ—এটোপ পানী।”
কি পাপত ডাক্তাৰ কৰি স্ৰজিলা প্ৰভু।
সকলোৰে শাস্ত্ৰত কয়, ডাক্তাৰ কবিৰাজে কিবা আয়ু দিব পাৰে নে? সম্ভৱতঃ নোৱাৰে। কিন্তু—আয়ু নিব নোৱাৰে নে?
(২)
যাক, জানোতাই হে জানে।
কেই বছৰ যে হল ঠিক হিচাব কৰিব নোৱাৰিম। আৰু
কিমান ঠাই যে সলালোঁ তাৰো লেখ দিব নোৱাৰিম।
