৪ [ ১১ টা। | মই সৰুৰা, মং মে মাচ? তোক কাটিশে মইও পাৰিব নোৱাৰে। এতেকে খাৰৰ হতুৱাই এই কাম কৰাৰ লাগে।” এলে বুলি থাকাই শিকলি ধৰি যাৰ ওচৰপাই খুৰখনেৰে পিন্টৰ ডিঙিত কেনেকৈ ৰেপ দিব লাগিব আৰু দেখুৱাই খুৰখন ৰাশৰৰ হাতত দিলে। গিলট আৰু গিট মাই। কি ঈশ্বৰৰ মহিষা, আধাকটাই এখন ব্যাক দিতেই গিফালৰপৰা সেউজীয়া লোক এটা উৰি আহি থপ কৰে কটাৰ চকুত সোলহ আৰু একটা বাৰৰ খাচ্ছে পাৰি শল। প্ৰভু! ( অমাৰ মেহিম! | কসীবোৰ সেউজীয়া পোকৰ! সেইজীয়াপোক্ষ নয়।" বুলি গান, প্ৰকাশ কৰিবলৈ ধৰিলে। চকুত পোক পৰিলত একটাই অজ্ঞলি হৈ চিং হৈ মাদৰৰ গাত পৰি ব্যৰ চেপি শৰাহেব। ৰামৰে বৰ দুখ ই এখাফটাৰ বুকুত উঠি খুনেৰে তাৰ ডিঙিত ৰেপ দিলে কাটি পেলালে। ইয়াকেহে কয় “লোৰলৈ বুলি ল চছিলে আপুনি নৰে ফুট।” ইপিলে সন্ধ্যা মাগি আৰু ৰবোৰৰ পালেহি। মিইতে ৰাৰ মৰ পাই হেচুকিটটাই চিঞৰি খলকনি লখাই দিলে। সিনামতে দুৱাৰ নেমে গেৰি সিহতে সুৰাৰ াঙি থিৰ গোৱাই চাকি এই দেখে যে কাকা সে টা, জেনে ডোঙা পাৰি, বাৰু অৰ বুকুত ৰাৰে খুৰ হৈ বহি আছে। অলপ আঁৰতে শিলটক চিন্তা এখনত ৰান্ধি খোৱা পালে। এ কথা তেতিয়াই শ ৰা হল গাৱৰ সকলো মানুষ এই কা কা চাবলৈ ৰি পৰিলহি। সকলোৰে মুখত ৰাৰৰ শলাখ, আঘাটাৰ গৰিণা আৰু | মূক পপীড়ক এল মানুষ সায়ান। ফল, ফগ বলেই হয়, শলৈ ফুৰি মালা।
