যীহী। (২ বহু, ১ম সংখ্যা। সুৰা-মাহাত্ম। অতি আপৰৰ শেষ দিন। মহামানী দুৰ্যোধনে; দ্বৈপায়ন হ্ৰৰ পাৰত খছি মৌন ভাৱে ভাৰতৰ ভৱিষ্যত ফলাফলৰ বিষয়ে একমনে চিন্তা কৰিছে। কলিয়ে নিজৰ প্ৰাধা বৰ কাৰৰ পাপৰিলাক লগত লৈ ভাৰত সোমাই লাহে লহ নিজ বিস্তাৰ কৰিবলৈ ধৰিছে। | কে দেখি ধৰ্ম্মৰাতে ভিত কলিকালৰ মাহাত্ম্য চাবৰ নিমিত্তে নৈমিষাৰণাৰ অলপ দূৰত এখন মা-বসমাজ এখন মায়া-সৰোবৰ নিৰ্মাণ কৰি সেই উপনৰ দুৱাৰমুখত নিজেই দূৱৰী হৈ থাকিল। দুপৰীয়া বদৰ তলতা আৰু পিম্নাংশু আতুৰ হৈ, সেই উপলৰ ওচৰৰ বাটেদি এজন যাইয়া বানু গৈছিল। তেওঁ মায়-উপনৰ মাজত সেই মায়া-সৰোবৰ দেখি পালী খাই পিয়াহ শুভাৰৰ বাৰু গছৰ ছাত অলপ জিই ক্লান্তি দূৰ কৰিবৰ অৰে তাৰ ভিতৰলৈ সোমাবলৈ গল। দুৱৰী এনে তেওঁক গুখিলে--“ভাঙৰীয়া, কলৈ যাব খুজিছে” বামুণনে দুৱৰীৰ আগত পানী খাবৰ কথা মনোৱাত দুৱৰীয়ে কলে;- “ভাঙৰীয়া, যদি আপুনি পানী খাবৰ মনেৰে এই পুখুৰলৈ যাব খুজিছে, তেনেহলে আৰি মোৰ ওচৰত এটি প্ৰতিজ্ঞা কৰি যাৰ কাগিৰলে মই তিৰ সোমবলৈ কি নোৱাৰো।" তৃষ্ণাক্ত মুক্তি স্বাক্ষুণজন সেই কম শুনি ক«েদুৱৰী, কি অভিজ্ঞ কৰিব লাগি কাৰ; যাৰ পিছত প্ৰণ আয়।' এৰ ব্যাকুলতা দেখি দুৱৰীয়ে কলে,-“দ্যাঞ্চ, এই পুখুৰীৰ চাৰি ঘটত চাৰি এৰি দৃশ্য আছে। প্ৰথম টি বি মানু যাৰে সি আপোনাক বিহকে কৰিবলৈ আপুনি যদি সেই কথা পালন কৰি সেই বাটত পানী আয় তেনেহলে জাল ফেইটা কাটলৈ মোৰ। যদি আপুলি সেই মানুহৰ
- বেশি ইকেইটা টলে যা নেহলে প্ৰত্যেক খাত যি যি
নিৰু ঘটনা হয় সেই সলোমিটলা আপুনি খুৰি অহাৰ সময়ত মোৰ মত আপুৰ্শিক ফৰ্ণনা কৰি যাৰ লাগিব।” দুৰীৰ কথা শুনি ৰামুতে প্ৰতিজ্ঞা কৰি লৰালৰিকৈ তিলেৰে
