পৃষ্ঠা:বাঁহী প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় বছৰ.pdf/৮৯৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

ভা, ১৮৫৪। কবিতাৰ কাঠ-সংস্কাৰ। লেখিলে কবিতা পোপে নিশ্চয় বুলিলে। বাণী মই; লেখি ধাক্কা নাস্থাৰিব। কাপ। লেখি লেখি পুতি থম পেটাল হিংকক; জাপি জাপি কাব তাৰে বাৰে পেটৰ ওপৰত গুৰ, শিম ধৰি সুক, কিন্তু বেনে আমাৰ কাশাক। অন্য দুপাম কাব্যথোপা, কি ভয়? কি গুঃ - কি মোৰ এটি কথা ৰাখিব লাশিষ কবিবৃন্দ। বীণাপাণি সেৱকসমুহ হেৰ। কাৰ সাহ্মাণী! কৰিাৰ তুম কানে কুৰাও কাভাসকল! মানস-ৰসে কবিতা-মূণালতোতা হিংসা! এটি কথা, সু চিকাৰ ৰাখিব লাগিৰ মোৰাইৰ কৰি এশংসিব মোক নিকিন ভানে নিবিচাৰে আন একো কি তোমাৰ পদমুলে। ব্যক্তি আমি এতো! লেখিম প্ৰশংসিম নিচ নিশ্চয়। লেখি লেখি পিসি, হিম খৰি তাক। দিম খনি। ওলাই এতিয়াই কবিতা মুল মোল, হে কোটাল। কৰিগাওঁবুলা! নি নে এ। ফল ফালী। সকলোৱে। ৩ নং- ৫ নং । হল।