সাম। গি, ১৮৩২ সুমাইছে, কি আচলতে সি ইয়াৰ গ যুগ যশতিকাৰ ভিতৰত ৰে পৰিব লাগে। লক্ষ্মীনাথ বেজবৰুৱা। - গুৰু চৰিত্ৰ। তৃতীয় অধ্যা। শঙ্কৰদেৱৰ শিগুলীলা। ফুৰে গণনাতে চাই দৈবজ্ঞক ৰসন ভূষণে সন্তোষ কই বিদায় মিলে। এদিন কুৰৰ শিশী নব গত বালকক দেখিবৰ কাৰণে বাটত এশশো কৰি পাছা স্পৰ্শ মকৰাকৈ আহি গুৰুদেৱক কোলাত লোৱাত পুৰ চেষ্টা দেখুৱাই চক্ষু স্থিৰ কৰি চলি পৰিছিল। অনেক চেষ্টা কৰি তেল পানী দিয়ে সুস্থ কৰোৱা হৈছিল। আৰু এদিন শয্যাত শুৱাই খোৱাত ৰটি পাৰছিল। কিন্তু গা ঘৰ গাত নপৰি শকতৰ নিচিনাকৈ আনাস হৈ আছিল; আছো বহুলোক আৰিত হল। কৃষ্ণ পণ্ডিতৰ পুত্ৰ ৰে, তেওঁৰ পুত্ৰ নৰোৰ, তাৰ পুত্ৰ মৃত্যু, তেওঁৰ পুত্ৰ চতুভুজ, ভাৰাৰ পুত্ৰ ৰামৰামৰ যাৰ লগত দেৱৰ মুখ্য গুক্তি আছিল; তেওঁ গুদেৰ অপেক্ষাৰৰ ডগৰ। এদিন গুৰুমাতা ৰামৰাৰ গুৰুক ৰখীয়া জি পানী আনিবলৈ গৈছিল; বালক ভগৱানে নিত ৰূপ ধাৰণ কৰি ৰামৰামক ফলে যে তুমি মোক তিনি পাৰি নে? মই তোক চিনিছে; যেতিয়া তুমি গৰু চুৰি কৰি লুকাই ৰাখিছিল। মই আচৰিত ক্ষমতা দেখুৱাইছিলে, এভিয়া অৰণৰ পায়। বাৰু শিৰোৰ এৰা ৰাওক কি খাবৰ বৰ গৈছেনে? এই বুলি নিজ নিশিতে যা শাখীৰ কল দি; বাম ওৰে বাউল এৰিছে এনে সময়ত সস আই মেৰি ল কৰি ৰিছে। তোমাৰ গাখীৰশেনে গিলো ৰে লোৰ ৰা মেইলে ছি। শুনি আচৰিত ত। আৰু নিৰ ভিতৰত শাৰি গৈছে, এটি চ-িকেন
