অদেণ, ১৮৩২ ] হ মোৰ কপাল। ৪৩ মূৰ জকাছে! কিনো কৱাই? নাস্তা সেটা মাত? নাতিলা নাই তোহ,নাগিতাই আমাৰ হল নো কিনে তাত? লিখাপঢ়া কিছু তো নাই কাও পাছাছ কিবা। জানা তো,নাই নেকেই পাৰি উন্টে শেল জিভা। গুণি ভাবি তত লৈ পাত তেহনই মাত? " মত। বা নোখজে। অকাই আমি তোমাই মু যদি পাওয়া তাস্ত। কিন্তু আবু আতাই আৰু অনিগিলানে নৰে তা শৰব। তি? কৱাছে। বাৰু তাইনাৰ নো পাছেই ইবোশা কিবা? দেখাক দেখি তাহ নাইও বলিহা “দ্ধ” মাত মাথা ধৰেই। হইহছি এখান জয়। মাহে হইহবে। কোন মাৱেই। নিজৰ বাই পিতেইকো তেথাল তোমাই বাবা লাগবো সুৰে। তোহনাৰ খতিবুদ্ধি দেখি তাহ,নাই মৰবো বুকু ভুই। কবে কোলেই পঢ়ি শুনি দুলিগিন ডাঙৰ মানুহ ইলাক। আৰু নিজৰ আৰু অতাইকো চিন্বাক লেগি লাজ পাৱা প্যাক। ভাবছিল তা নাই পঢ়ি উনি তোমাই জানা বুজা হবা। হওঅ উষ্টি দেখে কিচেল আৰু কিনে। বাৰু কন্যা। চহকী ভাষাত কথা কলেই যদিহা ডাঙৰ মানুহ হই। কায়া ডাঙৰীয়াগিলান তেথান নাকিহেঁতেন শুই। চোৰ উকাইতে ও তেনা মাতত কথা পাবেই কবা। সেইবেশি কি ৰ ঘৰত তেঁহৰে আলাপ বিচাৰ পাৰেই ৰ। গৰুৰ বেৰনি ভাল লাগেইন শাখাৰ মাতটো মিঠা? পঢ়ি নি চৰ্চা কৰা তো নাই এখান এনাগিশান কথা! ভাৰ হেলিহা খাত টি ফুটেই চাওয়াছে। ভাবি চাওয়া। তাক লৈ হা ভাবা হুই তো নাই কিনো উন্টেই পাওয়া। মনটো ভাঙা হালিখি তোছ নাই ডাঙৰ মানুহ হব। কা। নকল্প পাছ-ফাহু তেওঁ ঘৰ মান তেহাই পালা। ভাঙাৰ মাহৰ ঘৰত উপনি কুনিও ডাঙৰ হব নষেই। সমান যদি মেখেই শঙ্কোকো আৰু মংটো সৰু থাকেই। যাক খণপৰাই আইছে। আমি খাকেই খণক ঘাম। দুদিন মুঠেই সংসাতে থাকিৰ লৈ সৰু ভাঙা নাম। কিয়ানোতেন্তেই তোহই মিছাই চিয়াৰ-বাখৰ কৰা। লা-কাল তো নাই কান্তি কৰি থৈ পেইপেই সৰাই। এই গান দেখি নি কমিয়ে ফেলেই " মোৰ কপাল আৰু দেশৰ কিনো বিশেই। ‘ বাবা লাগতি নিশি ভাৰীয়া তোহ নাৰ আজি মজা দিক এৰ ঊশেই।” উমেশ যা।
