এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
20 ফুলকলি। (2) হে প্ৰভো! আমি অচৈতন্য তুমিহে চৈতন্য, সৰ্ব ভূতে তযু আত্মাৰ বিকাশ; তুমি এৰি গলে যাব সকলোৱে, কোনেও নাচাপে দেহৰ পাশ। হে প্ৰভো! তোমাৰ কৃপাত সুমতি কুমতি, আত্মাত বইছে দুইটী নই, হে প্ৰভো! দয়া ক্ষমা স্নেহ কাম ক্ৰোধ লোভ-- উঠি কত ঢউ বাগৰি গই। দুখ শোক তাপ প্ৰৱল সোঁতত, তুমিহে ঘনাই বুৰাই-নিয়া; শান্তি সুখ বুলি হৃদয় মন্দিৰে, তুমি হে এছাটি পোহৰ দিয়া। হে প্ৰভো! তুমিহে কৰিছা জ্ঞান বা অজ্ঞান, সু-কাম কু-কাম কত নো কাম; শান্তিদাতা বুলি হৃদয় মন্দিৰে, তুমিহে লোৱোৱা তোমাৰ নাম। হে প্ৰভো! তুমিয়েহে মাথোঁ পৰম দেৱতা, আৰু আন দেৱ নাই নাই নাই; জ্ঞান বিজ্ঞানত বিচাৰি বিচাৰি তোমাকেহে মাথোঁ পায় পায় পায়।
