পৰিদৰ্শন
গিৰিধৰ— নকব দেও। আমি আৰু এই গাওঁ এৰিবলগীয়াহে হল।
অধ্যাপক— (আচৰিত হৈ) কিয়, কি হ’ল?
গিৰিধৰ— দেও, আপুনি শুনি থাকিবই পায়। আপোনাৰ ছাত্ৰহঁতৰ উৎপাতত আমাৰ শান্তি নোহোৱা হল। গছত এথোক কল লগাই খাবৰ উপায় নাই। বাৰীত শুকান বাঁহ এডাল নাথাকে। গছত আম-কঠাল পকিবলৈ নাপায়। আপোনাৰ ছাত্ৰহঁতে যাৰ বাৰীত যি পায়, তাকে চুৰ কৰি আনি খায়।
অধ্যাপক— (বিমোৰত পৰে। ইফালে-সিফালে চায়।)
ওজা ছাত্ৰ— হেৰি, পুৱাতেনো দেওৰ আগতে আমাক গালি-শপনি পাৰিছে কিয়? আমিনো আপোনাৰ কি অপকাৰ কৰিলোঁ? (ইবিলাক ছাত্ৰই পাঠ এৰি কৌতূহল দৃষ্টিৰে কিনে হয় চাই থাকে। হলধৰে ঘৰ মচি থাকে।)
গিৰিধৰ— কি হে অপকাৰ কৰিলা? চোৱা, বাৰীত মালভোগ কল এথোকা লাগিছিল। মই গোপাল গোসাঁইৰ ভোগ দিম বুলি কলথোকা বান্ধিছিলো। আজি পাৰো, কালি পাৰো বুলি থাকোঁতেই, আজি পুৱাই চাও কলথোকা নাই। পাচে—
ওজা ছাত্ৰ— চোৰ ধৰিবলৈ আহিছে কিয়?
গিৰিধৰ— কাৰণ, তোমালোকে খালা।
[৮৪]
