মন্ত্ৰ
ভদ্ৰেশ্বৰ— অৰ্থাৎ, পুস্তক কিতাপখন এইটো ওপৰত হয়।
মাষ্টাৰ— হয়, হয়, ঠিক।
ভদ্ৰেঃ পিতা— কি পুস্তকখন এইটো ওপৰত হয়হে? মই দেখোন একো নুবুজিলোঁ।
মাষ্টাৰ— হেঁ হেঁ! ডাঙৰীয়াই নুবুজা নো কি আছে। তেও সুধিছে যেতিয়া ক’ব লাগে। অৰ্থাৎ It is on the book। মহীঘটীটোৰ কথা কৈছে। কিতাপখন তাৰ ওপৰত হয়, মানে থাকে।
ভদ্ৰেঃ পিতা— কিতাপখন আকৌ মহীচুঙাৰ ওপৰত কিয় থাকেহে?
মাষ্টাৰ— মহী পৰি কেতিয়াবা বেয়া কৰিব বুলি, কিতাপখনেৰে ঢাকি থয় আকৌ। চাহাব লোকৰ চব পৰিষ্কাৰ ডাঙৰীয়া।
ভদ্ৰেঃ পিতা— এৰা। পঢ়োৱা বাৰু মই ভিতৰৰ পৰা আহোঁ।
মাষ্টাৰ— ভাল, ডাঙৰীয়া ভাল। মই বঢ়িয়াকৈ পঢ়াম। ডাঙৰীয়াই পাচে, এইদৰে কোৱাটো ভাল। আমাৰে মাজেমাজে ভুল-চুক ধৰা পৰে।
(ভদ্ৰেঃ পিতা যাব খোজে।)
ভদ্ৰেঃ ভনী— (প্ৰবেশ কৰি) দেউতা, দেউতা, শুনিছেনে, দেউতা অ’ দেউতা, মোক মায়ে মাৰিলে নহয়, দেউতা।
[৭৭]
