এখন মাওবাদী প্ৰচাৰ পুস্তিকাত কোৱা হৈছিল—
‘আমি এই কথা ভালদৰে অৱগত যে হেজাৰ বছৰীয়া পৰাধীনতাৰ
শিকলি ভাঙি নতুন গণতন্ত্ৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ কৰা এই সংগ্ৰাম অত্যন্ত
কঠোৰ, কণ্টকাকীৰ্ণ আৰু দীৰ্ঘম্যাদী। কিন্তু এই সংগ্ৰামে মানুহৰ মুক্তিৰ
একমাত্ৰ মহান পথ।’
কোনোবাই প্ৰশ্ন কৰিব পাৰে, শ্বেৰ বাহাদুৰ দেউবাই গোটেই দাবীবোৰ পূৰণ কৰিব পৰা হ’লে জনযুদ্ধক বাধা দিব পৰা হ'লহেঁতেননে? প্ৰচণ্ডই কৈছিল—
‘তেওঁৰ কাৰণে দাবীবোৰ সাংবিধানিক গাঁথনি আৰু নেতাবিলাকৰ
মনোভাবৰ বাবে পূৰণ কৰাটো সম্ভৱ নহয় যদিও তেওঁ দাবীবোৰ মানি
লোৱা হ’লেও জনযুদ্ধ নিচেই সমীপত থাকিলেহেঁতেন। হয়তো অলপ
পলম হ’লহেঁতেন, কিন্তু ই নিশ্চিতভাৱে ঘটিলহেঁতেন।’
অতি ক্ষিপ্ৰতাৰে সশস্ত্ৰ বিদ্ৰোহ চৌদিশে বিয়পি পৰিছিল। মাওবাদীসকলে জাতি- বৰ্ণ আৰু লিংগৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি হোৱা বৈষম্যক তেওঁলোকৰ ৰাজনৈতিক কাৰ্যসূচীত অন্তৰ্ভুক্ত কৰিছিল। জনতাৰ মাজত ক্ৰমে বাঢ়ি অহা অসন্তুষ্টিৰ সুবিধা ল’বলৈ তেওঁলোক অতি ক্ষিপ্ৰ গতিত আগবাঢ়িছিল।
মাওবাদীসকলে কিউবাৰ গেৰিলা যোদ্ধা চে’ গুৱেভাৰাক অনুসৰণ কৰিছিল। তেওঁলোকে জনযুদ্ধত মাও জে দঙৰ সমৰ কৌশলো অনুসৰণ কৰিছিল। তেওঁলোকে গাঁও আৰু নগৰৰ চাৰিওফালে নিজৰ ভেটি স্থাপন কৰি লৈছিল আৰু গণতান্ত্ৰিক গণৰাজ্য প্ৰতিষ্ঠা কৰিবলৈ ক্ষমতা দখল কৰাত অগ্ৰসৰ হৈছিল।
তদুপৰি চীনা ছান চ্যুৰ কিতাপ ‘দি আৰ্ট অৱ ৱাৰ’-এ গৃহভূমিত জন্ম হোৱা নেপালী বিদ্ৰোহীক চৰকাৰৰ বিৰুদ্ধে বিপ্লৱ চলাই যোৱাত ভালেখিনি সহায় কৰিছিল। প্ৰকৃততে নেপালৰ কঠিন পৰ্বতীয়া ভূমিত গেৰিলা যুদ্ধ পৰিচালনা কৰিবলৈ অতি সহজ হৈছিল। নেপালৰ গভীৰ পাৰ্বত্য অঞ্চলসমূহ গেৰিলা যুদ্ধ চলাই নিয়াৰ বাবে যথেষ্ট সুবিধাজনক আছিল।
বিদ্ৰোহ আৰম্ভ হোৱাৰ লগে লগে প্ৰচণ্ড এঠাইৰ পৰা আন ঠাইলৈ গৈছিল আৰু বিদ্ৰোহৰ প্ৰথম ২১ দিনত কাঠমাণ্ডুৰ ভালেমান ঠাইত আত্মগোপন কৰি আছিল। গ্ৰেপ্তাৰ হোৱাৰ পৰা ৰক্ষা পাবলৈ ইয়াৰ পাছতে তেওঁ পত্নীৰ সৈতে কাঠমাণ্ডুৰ পৰা পলায়ন কৰিছিল। কিন্তু দুগৰাকী কন্যা আৰু এটি পুত্ৰসহ এঠাইৰ পৰা আন ঠাইলৈ পলাই ফুৰাটো তেওঁৰ কাৰণে যথেষ্ট বিপজ্জনক আছিল। আনহাতে নিৰাপত্তাজনিত কাৰণতে ল’ৰা-ছোৱালী তিনিটাক কালাংকীৰ ভাড়াঘৰতো এৰি থৈ আহিব পৰা নাছিল।
সেয়েহে ল’ৰা-ছোৱালী তিনিটাই কাঠমাণ্ডুৰ গংগাপুৰ বাছ আস্থানৰ ওচৰৰ এটা
