এদিনাখন ল’ৰা কৃষ্ণই ঘৰত কিবা জগৰ লগাই মাকে মাৰিবৰ ভয়ত অকলে গৈ কদম গছ এজোপাৰ তলত শুই আছে। ৰাধাদেৱীয়ে পানী আনিবলৈ গৈ দেখা পাই কোনোবাই মাৰি-ধৰি গাৰ অলঙ্কাৰ খহাই নিব বুলি, নিজেই কৃষ্ণৰ অলঙ্কাৰ সোলকাই আঁচলত লুকাই থৈ কৃষ্ণক টোপনিৰ পৰা জগাই “পুছে অলঙ্কাৰ কেনে নাহিকে শৰীৰে।” থৰ লাগি কৃষ্ণই কোনো উত্তৰ নিদিয়াত ৰাধাদেৱী ঘৰলৈ উভতি আহি সকলো কথা কৈ মেলি যশোদাদেৱীৰ হাতত কৃষ্ণৰ অলঙ্কাৰ শোধাই দিলে। কৃষ্ণয়ো অলঙ্কাৰ হেৰুৱাই মাকৰ ভয়ত ঘৰলৈ নহা হ’ল। পিছে মাকে বিচাৰি গৈ লগ ধৰি সোধাত কৃষ্ণই ফাকি দি ক’লে,
এক গোৱালিনী মাতি হামাকু
দেলহ বুলি মিঠাই।
তাহেক ভোজন কৰিয়ে শয়ন কৰোঁ
চেতন হৰাৱলো মাই॥
শিৰ ফিৰাৱত নয়ন বুলাৱত
ঘন ঘন আৱত হামি।
জ্ঞান-বিৰহিত হোই কদম্ব-তলে
একা শুতাৱলো আমি॥
ৰাধা ভূষণ চুৰি কৰিয়েকহু
পুছত বাত হামাৰি।
হামো থিক অচেতন হোই
কি কহবো বচন বিচাৰি॥ ( মাধৱদেৱ )
চোৰ-অপযশ দিয়া দেখি ৰাধায়ো খেদি আহি কৃষ্ণক ভৰ্ৎসনা কৰিবলৈ ধৰিলে,
ভূষণ প্ৰাণ হামু তেৰি ৰাখলো
হামাৰি ঐছন দোষ।
হামু বাত পুছিতে নাহি উত্তৰ
ৰহলি কয় থোষমোষ॥
