দেশত কত ঝাৰাৰ এনে অৱস্থা হৈছে।’
দেউতাক উঠিল। শ্ৰৱক গা-ধুবলৈ কৈ কোঠালিৰ পৰা ওলাই আহিল।
শ্ৰবে ভাবিলে —কিমান ঝাৰা আছে বাৰু? এশ, দুশ, এহেজাৰ, পাঁচ হেজাৰ? — আমাৰ দেশত কিমান মানুহ আছে!! গাইপতি দহ- বিশ টকাকৈ তুলিলেও বহুত লাখ টকা উঠিব। তাৰে ডাঙৰকৈ ঘৰ এটা সাজি সবকে ৰাখিব পাৰি বা প্ৰত্যেকৰ দেউতাবোৰে সিহঁতৰ পঢ়া-শুনাৰ খৰচ দিয়াৰ ব্যৱস্থা কৰিলেই হ’ব। উগ্ৰবাদীবোৰলৈ চিঠি লিখিব লাগিব যাতে আৰু সিহঁতে একো ধ্বংস নকৰে; আৰু মানুহবোৰো যেন, আৰু উগ্ৰবাদী নহয়। এইটো একো টান কাম নহ’ব। কাৰণ প্ৰতিখন স্কুলত ক’ত তাৰ সমান ল’ৰা-ছোৱালী আছে। সি স্কুলৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰক কাইলৈকে কথাটো ক’ব। দৰ্কাৰ হ’লে গোটেই পৃথিৱীৰ স্কুলৰ ছাত্ৰ- ছাত্ৰীবোৰক জনাব। বাতৰি কাকতত খবৰ দিব, ইন্টাৰনেটত খবৰ দিব চবতে খবৰ দি চব ল’ৰা-ছোৱালীক জনাব। যাৰ দেশত যিমান ঝাৰাৰ দৰে দুৰ্ভগীয়া ল'ৰা-ছোৱালী আছে সকলোৱে যেন সহায় কৰে।
কথাটো চিন্তাকৰি শ্ৰৱৰ মনটো উৎফুল্লিত হৈ পৰিল। সি গা ধুবলৈ গ’ল।
দুপৰীয়া ভাত খাই থাকোতে সি কথাটো মাককআৰু দেউতাকক জনালে। হাঁহি মাৰি দেউতাকে কথাটো মনোযোগেৰে শুনাযেন দেখুৱালে।
শ্ৰৱে কামটো সমাধা কৰিব পাৰিবনে নোৱাৰে সেইটো ডাঙৰ কথা নহয়, —কিন্তু কণমাণি ল’ৰাটোৰ সহানুভূতিশীল মনটোৰ কথা জানি আৰু দেশৰ প্ৰতি দায়িত্বশীলতাৰ উমান পায় মাক-দেউতাকে শ্ৰৱক নশলাগি নোৱাৰিলে।
• • • • •
