হাৰি। [ ৪৮৩ ] হন। হাৰিদ (স.) মুখামুখি কৰি শো, | হাৰ (স. শ.)। তিদিত পি। হাছ। | সোণৰ শিকলি বিশে, সোণৰ হাৰিয়নি (স.) হাবি-ঠাই। গুণাৰে গৰা মুৰত আদি। ( হাবিয়সীয়া (বি) হাবিৰ, বনৰীয়া, ধা.) পৰা হ, ঘাটু। ( স.) (জত খাটে ) হাবিত থকা ৰা। হাৰোতা, () হাৰতী। বাস-ক, (মানুহ)। হাৰ ( স. শ.) অ এটা এক ধৰণ হাবিয়াল (বি) হাবিত বাস-কৰা | কৰা অঙ্ক। { মানুহ)। হাৰণ, (ক, স) পৰান্ত হন। হাবিয়াহ,) হলি (স) কাঠ বা খেৰৰ দম;
- }(স.) হেঁপাহ, বৰ বাঙ্গা।
হাবিলা ) মাঘৰ বিহুৰ নাতি-পুয়া দুই হাবুকা (স.) পানী তকাই ওলোৱা। লগোৱ মেলি। ঠাইত মাটিভোলা এৰিধ কীট। | হাৰাম (স.) হৰ-ফিতা, কুম হামাৰ তাৰে (কি. বি.) অধিক পৰি যাৰ অপকাৰ কৰে। মাণে, বহুতকৈ। [ হেলা। হাৰাশাকি (বি) বৰঃ ৰা ৰক্ষণোৰা, হামাহি (স. শ.) গহৰি, পলম; কামত | আধাসাৰি। হামি (স. শ. টোপনিয়ে ধৰাত বা | হাৰি সে শ.) মল-মূত্ৰ চোৰা এজাতি ভাগৰ লগাত আপোন। আপুনি। মানুহৰ মতা; (বী) হাৰিী। মূখ মুকলি হৈ ওলোৱা বায়ু। | হাৱা কপৌ (সশ) ৰজা ঠেলেৰে মিয়া (জ. বা.) হামি মাৰ, টোপনি | এজাতি কপৌ চাই। ১ বা ভাগৰৰ নিমিত্তে মুখ মেলি বায়ু | হাৰ-গোঁঠনী ( শ) চেনা-অৰীৰ পৰে উলিয়া। | কেইবা জাল ডোলেৰে দিয়া এৰি হামোক(সশ) ঢোকা। | গেঠন। [ নোৱৰ ঠে। হামোৰণি (স.) পাক লৈ তলৰ হাৰ মাল (স.) কল, এবাৰ পানীয়ে ওপৰলৈ কৰা গতি। | হাৰ্য (শ) হৰণ কৰিব লগীয়া। হাখুৰি খা, মুখ থেকেচা খাই পৰ। | হাল (স.) যুবলিত লগাই হাও কাট, বৰ আদৰ ৰা চেনে না একেলগ-কৰা নাকি আদি; এটা, এখোৰ, (ধাণত হায়, (অব) শোক-বুজোৱা যাত।। খাটে।) হাল নামেৰে মাটি
