শালমাৰ। | ( ৪৩৩ ) শিকনি। বা জোদা মুখেৰে এডোখৰ ৰাহ | শাসন্ (স. শ.) মন। আনৰ তলত বা কাঠ; শিল্প-কৰ্মৰ ঘৰ বা ঠাই; | ৰাখি ইচ্ছা মতে চলােৰা কাৰ্য্য। কাপােৰ বােৰ যতন; হাতীৰ বা | শাসিত, (বি.) দমিত,শীন হৈ থকা, যোৰাৰ ঘৰ; আৰুদণ্ড কৰিবৰ | বশীভূত। নিমিতে খিয়কৈ পােতা জোঙ্গা | শান্তি (স.) ওযাতনা, বৰ কষ্টা। বাহ বা কাঠৰ শূল ; যতন। | শাৰ (স.) ঈশ্বৰৰ আদেশত হাের শালমা, শালমাই লৰচৰ নকৰা নীতি, যা বা বিজ্ঞান শিক্ষা বা টান । [ ধান। দিয়া পুথি ; শাস্ত্র চৈধ্যখন, যেনে, শালি (স.) বােপিত মাটিত ৰােৱা- | শিক্ষা, কর, নিজ জোতি, শাধিকা (স. শ.) মইনা-জাতিৰ দুবিধ ! ছ, ব্যাকৰ মীমাংসা, গ, , চৰাইৰ সাধাৰণ নাম। এৰি } আয়ুর্বেদ, গতি, গা, ধৰে ছুটিয়া-শালিক, সি হাবিত থাকে । আৰু কাৰ। আন বিষ ঘৰ শালিকা, সি গ্রামে | খায় (বি। শানা । ঘৰৰ চালত বাহ লয় ; (খ) শান্ত-সি (বি) শাস্ত্র অনুসাৰে উচিত। শালিকী বা শালিকৰী। | শাস্ত্রীয় (বি.) শা শা শাসনীয়। শালে-কটা (বি) পােনেই তাত-শালৰ | শাহ, (স. শ.) কঠিন ৰাহেৰে এত পৰা কাটি অনা, গােটেই নতুন। কোমল ব; যেনে, এম শাহ, শালচকুৰা (বি.) চোকা দৃষ্টিযুক্ত, ' শামুক শাহ। টোৰ। শাহ (.. মামী বা তাৰ মাৰু। শালপতি (স. শ) ভাৰ্যাৰ বায়েক বা শহতী (বি.) শাহকে (); ভনীয়েকৰ গিৰীয়েক। | যেনে, শাহী বোৰী। শালমন )(স. ক) তো বয়সত ' শিক (স. খ. শিক্ষা , ভ্যাস। শালমইনা) গালত হােৱা এবিধ খাই। | কৰ; অসৰ পাৰ না। শাশশা (স শ.) মৰিশালি। | ( স.) নিকোত, (জ) শাশলী (স.) মৰিণালীৰ ভূতুনী। | শিকী। শাত, ( বি, ) চিৰস্থায়ী, সদায় একা, | শিক(ক) শিৰা কাৰ্য্য। ন নােহাৱা। | শিকনি (স.) শিক্ষা, উপদেশ; শাস্ (স.) শাসন কৰ, দম্। । বুনি।
