বীপ, [ ১০ ] অপৰিমিত, এবীপ,স) সাগৰৰ মাজলৈ আগ | অপকল (স.) অপৰা, মিছ বাঢ়ি যােৰ কিয়া মাটি। | দোষাৰােপ। বীক্ষে (কি. বি.) আকাশত। | অপকাৰ, (স.) হিংসা, এতি। অৰে (ক্রি. বি.) মনত মনেৰে। | অপকাৰী (বি) অহিতকাৰী। (স.) অতি (বি) ভিতৰৰ, মধ্যবর্তী। অহিত কৰোতা। (ঘ) অপ- অাৰ (বি) নেতাৰ দৰে নেদেখা কাৰিণী। হােবা। অপ (বি) নীচ, অধম। [ হাের। অ্যামি (বি) সকলােৰে মনৰ কথা | অপঘাত (বি) অস্বাভাবিক, অত না বা মনৰ ভাবুন। | | অপ (বি) পঢ়িব নজনা, মূর্ণ। এতিম (বি) যে, যৰিৰ ওচৰ। | অপদস্থ (বি) পদ বা বিষয় যে , স, (লি. ) নিচেই হীন জাতিৰ | অপমানিত। পুরুষ। (৪) অত্যা । | অপদে (স.) ভূত, পিশাচ। অ জি (স.) মক খৰি | অপবাদ (স.) মিয়া নােমাৰােপ, দিয়া-দি । | মিছাকৈ দিয়া দোষ। অ (বি) গােটেই কণা,চকুৰে নেদেখ, | অপভাষা (৭. শ.) ইতৰ মানুহে কোষ (a) দেখা শক্তিহীন (চ)। । অত ভাষা। [ হােৱা শ্য। এক (স.) গােটেই কণা মানুহ। { অপভ্রংশ (স ) কোনাে শ ভাগি অাৰ (স.) আন্ধাৰ। [আন্ধাৰ। | অপমাংস.) মানৰ হানিম। যােপ,(স.) বৰ আন্ধাৰ ঠাই,বৰ | অপমানিত, (বি) অপমান-পােয়। লা (বি) গেটই কণা। | অপমৃত্যু (স.) নৰিয়াত বাৰে আন (গ) আহাৰ, চাউল, ভাত। | কাৰণত মণ। অন্নপূর্ণা (স.) দুৰ্গাৰ এৰূপ। | অপযশ, (৩) (শ.) দুশ, দুর্নাম। ( বি. সমান। অপৰাধ, লে. শ.) দােষ, গৰ, দাই। অ (বি আন একাৰ, সৰচৰ। অপশী (বি) দোষী, জগৰীয়া। তা (বি) আন-নান। এপ (স.) আবেলি, টী বেলা। আয় (বি) অযুত, চিত। (সশ) অপৰিপাটি (বি) পৰিাৰ নােহ। এখত কাৰ্য, এৰিচাৰ। পৰিমিত, (বি) যিমান লাগে জাতকৈ অগ (শ) যে কাৰ, পাপ। । অধিক।
