পৃষ্ঠা:নিবেদন.djvu/৩০

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৪
নিবেদন

বয়সৰ লগে লগে সংসাৰত পৰি
স্বৰগৰ সজ জ্ঞান সকলো পাহৰি
মিলি যায় পৃথিবীৰ জীৱনী-চক্ৰত
অৰ্পি নিজ মন-প্ৰাণ মায়াৰ হাতত।

শেষত দেখিবা চিন সকলো লুকাল,
নেপায় মনত আৰু একো দেখি ভাল,
বশ কৰে সকলোকে হিংসা অহঙ্কাৰে,
অলপো নোপোৱা মিল লৰা বয়সেৰে।


নিৰ্ভৰ।

ক’তনো শিকিলা তুমি এনে অহঙ্কাৰ,
 কিয় খোজা উৰাও মাৰিব?
যিমান পানীৰ মাছ,সিমানতে থাকা,
 নেলাগে লোকৰ খোজ লব।

ভাবিছা ঈশ্বৰ ঠিক তোমাৰে নিচিনা,
 পৰি আছে স্নেহৰ ডোলত,
প্ৰধান সৃজন তুমি প্ৰিয় পুত্ৰ বুলি
 থিয় দিছা সবাৰো আগত!