লেহে--[ স্বগতঃ ] কলোঁৱেই বা মোৰ নাম, এওঁনো মোক কি চিনি পাব। [ প্ৰকাশ্যে ] একো আপত্তি নাই। মোৰ নাম লেহেতীয়া।
কাছি--লেহেতীয়া। এইটো নাম অৱশ্যে শুনা যেন মনে নধৰে। বাৰু, এই ছোৱালীটিৰ নাম?
লেহে—তাইৰ নাম ৰেণুকা।
কাছি—[ স্বগতঃ] ৰেণুকা! ৰেণুকা। ইও কি সম্ভব। সেই সৰলা দেবী প্ৰতিমা। মোৰ প্ৰভুকন্যা! সেই নাক। সেই মুখ—সেই শ্ৰী। কিন্তু, ইও কি সম্ভব। মিছা কথা। ৰজাক শিৰশ্ছেদ কৰি নৰাধমহঁতে ৰজাৰ পৰিয়ালৰৰ যাকে য’তে পালে নিষ্ঠুৰ ভাবে হত্যা কৰিলে। ৰাণী নিৰুদ্দেশ। তেঁও লোকৰ একমাত্ৰ কন্যা ৰেণুকা কেনেকৈ নৰাধমহতঁৰ হাতৰ পৰা ৰা পৰিল! মোৰ তো সম্পূৰ্ণ বিশ্বাস আছিল ৰজাৰ অৱস্থাঁ ৰাণীৰো হ’ল; আৰু ৰেণুকাকো ৰাক্ষসহঁতে হত্যা কৰিলে, নতুবা উভয়ে আত্মহত্যা কৰিলে। ইমান অনুসন্ধান কৰিও নিস্ফল হলোঁ। এতিয়া সেই সৰলা প্ৰতিমা চকুৰ আগতে। ইওনো সম্ভব নে?
লেহে--ডাঙৰীয়া দেখোন নিমাত হ'ল।
কাছি--এটা কথা ভাবিছিলোঁ। ছোৱালিটি তোমাৰ কি হয় বুলিছিলা? সঁচা কথা কবা। মোলৈ কোনো ভয় নকৰিব।
লেহে--মোৰ জী ভাঙৰীয়া।
কাছি--মিছা কথা। প্ৰবক, ক, তোৰ বন্দিনী!
