চেংলুং—অথচ মোৰ আয়ে সেই অত্যাচাৰী পিতাৰে চৰণ খ্যান কৰি দিন নিয়াইছিল। ইমান দিনে জনা নাছিল-- যে তেওঁৰ অত্যাচাৰী স্বামীৰ কেতিয়াবাই শেষ হ’ল। যি মুহুৰ্ত্তে সতীকুলৰাণী আয়ে মোৰ তেওঁৰ স্বামীৰ আততায়ী হাতত প্ৰাণ গ'ল বুলি শুনিলে সেই মুহূতৰ্ত্তেই এই নশ্বৰ দেহ এৰি নিত্য ধামলৈ গুচি গ'ল। এতেদিনে জানিছিলোঁ নগা মই নাগিনী জননী মোৰ। অন্তিমত আয়ে মাথোন কৈছিল চেংলুং, বাছা মোৰ, তই ৰজাৰ কোঁৱৰ, ভাগ্য বিপৰ্য্যয়ত আজি নগা। সেই দিনই প্ৰথম শুনিছিলো মাতৃৰ নাৰ বিবৰণ। সেই দিনাই প্ৰতিজ্ঞা কৰিছিলোঁ পিতৃহত্যা কৰি মাতৃ অপমানৰ তৰ্পণ কৰিম। মোৰ কৰ্ত্তব্য আনে কৰিলে। হতভাগ্য মই জীৱনত জননীৰ সেৱাৰ অৱসৰ নেপালোঁ মৰণত বুকু ভৰা অন্তৰ্দ্দাহ লৈ জননীৰ পবিত্ৰ শৱদেহলৈ এবাৰ জগতক দেখুৱাম বুলি ঘৰৰ বাজ ওলালোঁ। যি জাতিত এনেকুৱা অবিবেকী এনেকুৱা অত্যাচাৰী এনেকুৱা দানবৰ জন্ম হয় সেই জাতিৰ পতন অবশ্যম্ভাবী। সেই জাতিৰ ধ্বংস অনিবাৰ্য্য।
খেনলুং--নকব কোঁৱৰ। সেই জাতিতে আকৌ এনেকুৱা দেবী স্বৰূপিনী সতী কুলৰাণী নাৰীৰো জন্ম। যি দেশত এনে সতী এনে সাধ্বী এনে পতিব্ৰতা নাৰীৰ জন্ম সেই দেশৰ উত্থান অবশ্যম্ভাবী। চুহুম্মুং--ভাই! ভাই! আজিৰ পৰা তুমি মোৰ সোঁ বাহু। আহাঁ ভাই জননীৰ উপযুক্ত সৎকাৰ ব্যৱস্থা কৰোঁগৈ।
