চেংলুং--কাৰ সাধ্য! কাৰ সাধ্য মোক প্ৰাণে নমৰাকৈ বাজ কৰি দিয়ে।
সলাল--ইয়াৰ দেখোন বৰ কথা একা! নিশ্চয় বলিয়া!
চেংলুং--বলিয়া! বলিয়া তুমি! অকৃতজ্ঞহঁত। এই প্ৰবৃত্তি এই বুদ্ধি লৈয়েই বিষয় খাইছা! বিষয়ৰ মৰ্যাদা নষ্ট কৰিছা! কোনে কব পাৰে কালিলৈ তুমি মোৰ দৰে মোৰ দুৱাৰত ঠিয় নহবা!
বৰবৰুৱা—উস্! ইয়াৰ উদ্ধতালী অমাৰ্জ্জনীয়।
চুহুম্মুং--ৰাবা। ডেকা! মোৰেই সভাৰ মাজত অযাচিতে সোমাই মোৰেই বিষয়াক তুমি অপমান কৰিছা!
চেংলুং--শুনিছিলোঁ আহোম ৰাজসভাৰ দ্বাৰ অবাৰিত-- আজি ৰচক্ষে দেখিলো মিছা কথা—ভাণ মাত্ৰ! অপমান মই কৰা নাই ৰজা, বিষয়াহঁতে নিজৰ মান ৰাখিব নাজানি অপমান বোধ কৰিছে!
খেনলু--[ স্বগতঃ ] অতি বিতোপন চেহেৰা! একেবাৰে ৰাজশ্ৰী—যুবক কোনোবা নগাৰ কোঁৱৰ বুলি অনুমান হয়।
চুহুম্মুং--তুমি স্বীকাৰ নকৰিব পাৰা ডেকা, কিন্তু তুমি গুৰুতৰ অপৰাধত অপৰাধী।
চেংলুং--অপৰাধী! মই হত্যা কৰি অহা নাই! ৰজা তোমাৰ বাজ কাঢ়ি নিবলৈ অহা নাই! কাৰবাৰ কিবা অপহৰণ কৰি পলাই অহা নাই! কিবা ভিক্ষা কৰিবলৈকো অহা নাই। আহিছোঁ কিন্তু ভিক্ষাৰীৰ দৰে--এক দানবৰ এক নিৰপৰাধ অবলাৰ ওপৰত অমানুষিক অত্যাচাৰৰ কাহিনী
