কোলালৈ তোৰ কিমান অমনি সহি তোক ডাঙৰ কৰিছিল! আহা! বেচেৰীৰ কথা মনত পৰিলে বুকু ফাটি যাব খোজে! লুকুৰ মাক মৰা আজি চৈধ্য বছৰ, লুকুৰ বয়সো আজি চৈধ্য বছৰ। বেচেৰিয়ে লুকুকথৈ এই সংসাৰ এৰি গুচি গ'ল! লুকু হোৱাৰ বছেৰেকৰ আগতে লুকুৰ বায়েকক এদিন সৌ ঘাটতে সাপে খুটিয়ালে। খুণবাৱে কত বেজ আনিলে কত দৰব দিলে--বেচেৰী আৰু ভাল নহল! জীয়েকৰ সন্তাপ মাকেও বেছি দিন সহিব নেলাগিল! তেতিয়াৰে পৰা আমাৰ এই সংসাৰ খনিত খুণবাও, মই, তই আৰু লুকু—এই চাইটা প্ৰাণী। লুকু কলৈ গ'ল? লুকু! লুকু।
খুণবাও--লুকু তই কাবলে মাত্ আনিব যাইছে। ইতিয়া আয়িব। তুৰ বেমাৰ উৱা দেকি লুকু কিমান দুক পাইছে! তাৰ কিমান মনে মনে কানিছে। দেউতা তুই উনকালে বাল্ অ’!
নঃ কুঃ--মই আৰু ভাল নহওঁ খুণবাও! লুকুক আৰু চেংলুঙক তোক গতালোঁ! লুকু!
[ হাতত কেটামান মাছলৈ লুকুৰ প্ৰবেশ ]
লুকু—দেউতা! তই মুকে মাতিছ!
নঃ কুঃ--মাতিছোঁ আই! তই ওচৰত থাকিলে যে মই সকলো দুখ পাহৰি থাকোঁ।
লুকু--মই তই কাবলে মাত্ আনিব যাইছে দেউতা! তই কালি কোৱা নাই পৰয়ি কোৱা নাই তাৰ আক্দিন্ কোৱা নাই! নেকাই তাকি কেনে বাল অপি দেউতা!
২
