পাপীৰ এটোপা তপত চকুলো থৈ—দগ্ধ অন্তৰৰ এটি মৰ্ম্মভেদি হুমুনীয়াহ এৰি শান্তি পাওঁ বুলি—আহিছোঁ!
[ মৈদামৰ ওপৰত মূৰ থৈ ৰয়]
আই! আই—কি দেখিলোঁ! কি দেখুৱালা! স্বপ্ন নে দিঠক!—সৌৱা কণক মন্দিৰৰ স্বৰ্ণ সিংহাসনত—তুমি—সোঁ হাতে তোমাৰ দিব্য সৌম্য মূৰ্ত্তি কোন সৌৱা! কোলাত তোমাৰ অপ্সৰা বাপ জিনা স্নেহ সৰলতাৰ প্ৰতিমূৰ্ত্তি লুকু! কাষত তোমাৰ থিয় দি চামৰ জুলাইছে সৌৱা বুবু! চকুত আনন্দাশ্ৰু,—মুখত হাঁহি—একাগ্ৰ দৃষ্টিৰে চাইছা মোৰ ফালে! অভিশম্পাত কৰা নাই!—গ’ল! গ’ল! অদৃশ্য হ’ল! কি ঈঙ্গিত কৰিলা জননী! বুজিছোঁ বুজিছোঁ আই, মোক পথৰ সন্ধান দিলা! তেন্তে প্ৰস্তুত হওঁ! এয়ে মোৰ তীৰ্থ—এয়ে মোৰ স্বৰ্গ—যাওঁ—
ৰণ জিনি আহিছোঁ—এতিয়াও স্বৰ্গদেওক বাৰ্ত্তা দিয়া হোৱা নাই। পাঠানক কৰতোৱা পাৰ কৰি খেদি আহিছোঁ— শুনি তৃপ্ত হব—আহোমৰ বিস্তীৰ্ণ সাম্ৰাজ্যৰ কৰতোৱা সীমা কৰি আহিছোঁ—
তাৰ পিছত যাম এবাৰ লুকুৰ—মোৰ প্ৰাণৰ একেটি জীবন্ত প্ৰতিমাৰ সমাধি চাবলৈ! এটোপা চকুলো পুষ্পাঞ্জলি দি অন্তৰৰ অনন্ত অতৃপ্তিৰ কণামাত্ৰ নিবৃত্তি কৰিবলৈ। বিদায় জননী!
[ উঠি জাঠি আৰু পৰিচ্ছদাদি লৈ প্ৰস্থান ]
—পট পৰে-
