পৃষ্ঠা:নগা কোঁৱৰ.djvu/১৪

৪

[ ১ম অঙ্ক

নগা কোঁৱৰ

নিজৰ মঙ্গহ নিজে কামুৰি খাই মৰিবি। উস্ আৰু যে সহিব নোৱাৰোঁ--নহয়। ৰেণু! এইবাৰ সাজু হ।
[ আকৌ হেংদান ডাঙ্গি লয় ]
 ৰেণু—মই সাজু আই। মই বাট চাইছোঁ কেতিয়া পিতাৰ ওচৰ পাওঁগৈ।
 অহল্যা—পাবি আই—ময় পামগৈ! ময়ো তঁহতক এৰি নেথাকো;
[ দা ডাঙ্গি আকৌ পেলাইদি ৰেণুক সাবটি ধৰে]
নাই! নোৱাৰোঁ।! নোৱাৰিলেও তো নহব। হৃদয়! এক মুহূৰ্ত্তৰ কাৰণে পাষাণ হ! কব নোৱাৰোঁ ইয়াৰ পিছ মুহুৰ্ত্তত আকৌ কি নতুন বিপদৰ মুখ দেখিব লাগে। আহ ৰেণু তোৰ চকু বান্ধি দিও। এই খিনিতে আঁঠুকাঢ়িবি--লৰচৰ নকৰিবি।
 [ অহল্যাই ৰেণুৰ চকু বান্ধি আঁঠুকঢ়ায় আৰু হেংদানেৰে ঢুকি পোৱা দূৰত নিজে আঁঠুকাঢ়ে আৰু নিজৰ চকু বান্ধি লয়]
 চকুৰে চাই নিজৰ সন্তানক—প্ৰাণৰ একেটি পুতলিক কোন সতে কাটিব পাৰিম। এয়ে উত্তম উপায়! আগেয়ে ৰেণুৰ শেষ কৰি পিছত নিজৰ শেষ কৰিম।
 [ হেংদান ডাঙ্গি ঘাপ মাৰিব থোজে আৰু আহোম সেনা লেহেতীয়া প্ৰবেশ কৰি ৰেণুকাক ডাঙি আঁতৰাই নিয়ে। অহল্যাই ঘাপ মাৰি পিছত নিজৰ বুকুত তৰোৱাল বহুৱাই পৰি যায় ]
 লেহেতীয়া—কি কৰিলে মহাৰাণী! কি কৰিলে। কিয় এনে সৰ্ব্বনাশ কৰিলে!