ৰেণু—আই! নেকান্দিবা! কাটা আই মোক কাটি সকলো দুখৰ শেষ কৰা।
অহল্যা—ৰেণু মোৰ! হে হেংদান তই--ল! তই ইয়াৰ একে ঘাপে মোৰ মূৰটো চিঙি পেলা। হোঁ ল! এইয়া মই ডিঙি পাতিছোঁ! উঠ ৰেণু ল!
ৰেণু--মই নোৱাৰোঁ আই। মই কেতিয়াও মানুহ কটা নাই। মোক কাটা আই। মইহে তোমাৰ গলগ্ৰহ হৈছোঁ আই। মোক কাটা।
অহল্যা—গলগ্ৰহ! ৰেণু!. ৰেণু! দহমাহ দহদিন জঠৰত ধৰি তোক গলগ্ৰহ তুলিছিলোঁ! হাঁ বিধাতা!
[ মুখ ঢাকি কান্দে ]
ৰেণু—আই! কান্দিলে কি হব! এই কেদিন তো দিনে নিশাই সমানে কান্দি ফুৰিছা! তেওতো একো হোৱা নাই। নেকান্দিবা আই।
অহল্যা—জানো আই কান্দিলে একো নহয়। ছুটীয়া ৰাজ্যৰ ৰাজকন্যা তই আৰু মই আছিলোঁ কালি তাৰ মহাৰাণী। কালি মোতকৈ সুখী এই পৃথিবীত কোনো নাছিল। আজি মোতকৈ দুখী পৃথিবীত কোনো নাই। আহোম ৰাজ্য কাঢ়ি নিলে তাত মোৰ একো দুখ নাই। স্বামীয়ে যুদ্ধ কৰিছিল-হাৰিল-ৰাজ্য গ’ল। অৰণ্যৰ মাজত মহাৰাজে সৈতে তিনটি প্ৰাণী গছ পাতৰ পঁজা সাজি মহাসুখে কাল নিয়ালোঁহেতেন। ঈশ্বৰে মোৰ সেই আশাতো পানী
